‘Op mijn buik op de intensive care in coma gebracht’

Jolanda Jole keek verbaasd op toen ze in een artikel op Bron las dat 'zover bekend' geen enkele Fontys-medewerker door corona op de intensive care terecht is gekomen. “Ik heb toch echt op de ic gelegen en dat was geen pretje”, zegt de medewerker van Fontys Hogeschool Kind en Educatie (FHKE) in Tilburg.

Op 17 maart belandde Jole in het ziekenhuis in Tilburg. Een oude auto-immuunziekte speelde haar parten, waardoor haar darmen erg van streek waren. Wat een gewone ziekenhuisopname had moeten worden, veranderde voor Jole al snel in een nachtmerrie.

“Voor mijn behandeling zijn ook longfoto’s gemaakt en daaruit bleek dat ik corona had opgelopen. Waarschijnlijk in het ziekenhuis zelf. Twee dagen later lag ik op mijn buik op de ic.”

Jole heeft het er nog steeds moeilijk mee als ze eraan terugdenkt. “Ik kan het nu misschien met een lach vertellen, maar het heeft er echt enorm ingehakt. Moest ik opeens om half vijf ’s nachts mijn dochter bellen om te vertellen dat ik op de ic op mijn buik terecht zou komen en dat ze me in coma zouden brengen.”

Moeilijk moment
Jole wist niet of ze haar nog zou terugzien. “Mijn dochter was op dat moment twee maanden zwanger en ik wist niet of dat telefoontje ons laatste contact zou zijn. Dat is echt een heel moeilijk moment geweest.”

Vijf dagen later werd Jole uit haar coma gehaald en een dag later kwam ze op de medium care afdeling te liggen. “Uiteindelijk ben ik er goed uitgekomen. Ik heb maar vijf dagen op de ic gelegen en alles bij elkaar vier weken in het ziekenhuis.”

Het herstel is echter heel zwaar. “De eerste dagen kun je niks. Je armen en benen werken niet meer en je kunt nog niet eens een rietje vasthouden. Bovendien ben je nog suf van alle medicijnen die ze in je gespoten hebben. Je hebt echt tijd nodig om weer ‘wakker’ te worden.”

Thuis herstellen
Half april mocht Jole in een rolstoel het ziekenhuis verlaten om thuis verder te herstellen. “Daar heb ik geluk mee gehad, want het zag er eerder naar uit dat ik in een revalidatiecentrum terecht zou komen. Gelukkig heb ik een goede vrienden- en burenkring, want mijn zoon en dochter wonen namelijk niet om de hoek.”

Zes weken lang kreeg Jole dagelijks verzorging en fysiotherapie aan huis. Ook kwam er elke dag iemand voor haar koken en mee-eten. “Ik kon een kopje thee zetten en een cracker smeren, maar daarmee hield het ook wel op. Het kost echt veel tijd om weer op te krabbelen.”

Langzaam, stapje voor stapje, probeert Jole haar oude leven weer op te pakken. “Maar dat valt niet mee. Het is ook nog eens extra zwaar door de combinatie van corona en die auto-immuunziekte. Bovendien reageert mijn lijf heel heftig op de prednison. Ik heb de hele lijst met bijwerkingen al zo’n beetje afgevinkt.”

Nog niet aan het werk
Bij FHKE is ze specialist mediavoorzieningen. Aan het werk is Jole nog niet en wanneer dat weer wel kan, durft ze niet te voorspellen. “De bedrijfsarts belt in september weer, maar voorlopig kan ik nog helemaal niks. Ik probeer mijn e-mail een beetje bij te houden en dat is het. Vóór januari zie ik mijzelf niet op de campus zitten.”

De stap naar die campus wordt sowieso lastig, verwacht Jole. “Ik ben inmiddels gevaccineerd en heb de ziekte doorgemaakt, maar ik zal langzaam weer vertrouwen moeten krijgen om überhaupt tussen de studenten te durven zitten. Datgeen wat ik vroeger het leukste vond aan mijn werk, beangstigt mij nu.”

Want, zo stelt Jole, te veel mensen denken nog steeds te gemakkelijk over het coronavirus. “Als ik op tv beelden zie van feestende jongeren en ik zie de oplopende besmettingscijfers, dan schrik ik. Dan denk ik: komt het ooit nog goed?”

Ook stoort Jole zich aan mensen die zeggen dat corona slechts een griepje is. “Dat is het niet. Pas als je het doormaakt, weet je wat voor impact dit virus heeft op je lijf, op je fysieke en psychische gestel en op je omgeving. Mijn kinderen en mijn zus zijn bang geweest dat ze me kwijt zouden raken. Dat heeft enorme impact gehad.”

Ze wil er maar mee zeggen: “laten we alsjeblieft nog even voorzichtig blijven met z’n allen. Daarmee kunnen we een hoop leed besparen.” [Ivo van der Hoeven]

Lees ook de interviews op Bron met long covid-patiënten Matty van Est en Kim Hollants.