'Je wordt gedwongen bij de dag te leven'

Hoewel er geen doden en zelfs geen IC-opnames waren binnen de Fontys-gemeenschap, zijn er wel die langdurig ziek werden door corona. Bron sprak met twee van hen. Vandaag: Matty van Est, directeur van Fontys Sporthogeschool. Dit is haar verhaal.

“Ik heb long Covid-19. Daar zag het eerst helemaal niet naar uit. Eind september bleek ik besmet. Mijn klachten waren eigenlijk helemaal niet zo dramatisch. Reuk en smaak kwijt, wattenhoofd en hoofdpijn. En de hele dag moe: ik kon staande slapen.

Na anderhalve week leek het ergste leed geleden en ik dacht: ik ben er vanaf. Een paar dagen later ging het plotseling mis. Er ontstond een stekende pijn linksachter in mijn hoofd die langzaam maar zeker toenam. Het leek alsof er met een mes achter in mijn hoofd werd gestoken. Daarnaast had ik hoofdpijn, vermoeidheid en concentratieproblemen. Maar de scherpe pijn was overheersend.

Het werd het begin van een zoektocht door het medische circuit, waarbij in eerste instantie telkens de conclusie was dat het om atypische coronaklachten ging. Heel frustrerend.

Beschadigde zenuw
De omslag kwam in februari toen op de hoofdpijnpoli in het ETZ in Tilburg  de neuroloog aangaf al meer jonge, voorheen gezonde corona-patiënten te hebben gezien met klachten die horen bij een hersenschudding: aanhoudende hoofdpijn in combinatie met vermoeidheid en concentratieklachten.

Ook constateerde zij dat corona waarschijnlijk mijn linker achterhoofdszenuw had beschadigd. En daarmee had ik ook een verklaring voor de scherpe pijn. Ik was enorm opgelucht: eindelijk was er erkenning en herkenning van mijn klachten. Op advies van de neuroloog ben ik gestart met een revalidatietraject. En met dat advies was ik enorm blij.

In januari had ik namelijk geprobeerd om weer voorzichtig aan het werk te gaan. Om vervolgens keihard onderuit te gaan. Ik slikte nog maximaal pijnstillers maar ergens wil je gewoon weer aan de slag. De confrontatie met een lichaam dat niet mee werkt zoals het normaal wel werkt, die was enorm.

Ik ben gek op bergen. En kan ook heel erg genieten van de Limburgse heuvels. Maar toen ik daar in februari liep, merkte ik: ik geniet hier helemaal niet van. Ik gaf mijn leven op dat moment een rapportcijfer 1. Toen wist ik: er moet iets gebeuren, anders ga ik er echt aan onderdoor. (Tekst loopt door onder foto)

Er vol in
In maart begon ik met een loodzwaar revalidatietraject. Drie keer in de week in de auto voor sessies, terwijl ik al maanden geen auto had gereden. Ik vloog er vol in. Ik realiseerde me heel goed dat dit een enorme mooie kans was om onder begeleiding mijn leven weer op de rit te krijgen. Ik merkte dat ik gewoon echt met alles moest stoppen. Moest leren accepteren: dit is hoe het nu is.

Ik probeerde op wilskracht eruit te komen. Maar ik moest leren de stop-knop in te drukken. Je wordt gedwongen om bij de dag te leven. Terwijl ik altijd tien stappen vooruit dacht.

Slechte dag? Dan gewoon de dag proberen door te komen. Ik deed bijna niets in die periode. Ik werkte niet, maar deed ook niets in het huishouden en had zo weinig mogelijk sociale contacten. Daardoor kon ik beter luisteren naar het fluisteren van mijn lichaam. En daardoor kreeg ik meer regie over de pijn en kon mijn lichaam echt herstellen van de schade die Corona had aangericht.

Geen vijf cent
Sinds begin mei gaat het heel langzaam beter. Ik gaf mezelf eind april nog geen vijf cent als het ging om terugkomen in mijn huidige functie. Maar gelukkig kreeg ik langzaam weer meer energie. De pijn is de laatste weken ook minder. Ik heb mijn eerste MT-overleg gehad, ben weer op de locatie geweest. En dat ging goed, dat was superfijn.

Nu geef ik mezelf juist goede kaarten als het gaat om terugkeren in mijn functie. Zolang ik kleine stapjes blijf maken om vooruit te gaan. Dat wordt de grootste uitdaging voor mij: de balans zien te houden. Blijven temporiseren. Ik ben namelijk gewend om met zevenmijlslaarzen door het leven te gaan.

Het MT-team heeft mij vervangen en verdeelde onderling de taken. Ze hebben dat geweldig gedaan. En ik heb echt heel veel steun gehad van collega’s. Kaarten, appjes, bloemen, mailtjes, boeken en zelfs een liedje: het was echt hartverwarmend.

Ik ben niet de enige medewerker van de Sporthogeschool die ziek werd door corona, zowel medewerkers als studenten zijn ziek geworden en uiteraard heeft Corona iedereen geraakt. Ik heb echt domme pech gehad dat corona mij zo enorm heeft getroffen.

Vrees voor een nieuwe corona-golf heb ik niet. Daar ben ik niet bang voor. Ik heb vertrouwen in de vaccins en maak me er daarom ook niet druk om. Wat ik vooral hoop is dat er meer erkenning en herkenning komt voor de groep mensen die net als ik een lange herstelperiode nodig hebben.En dat er nog meer onderzoek wordt geïnitieerd op dit terrein.” [Jan Ligthart]