“Ik begin nu pas echt met leven”

Cay Hoefmans is een transman, wat betekent dat hij eerst vrouw was en nu man. Als puber wist hij niet zo goed waarom hij zich vaak niet goed voelde. Het zwemmen was voor hem een goede uitvlucht. Maar toen hij achttien werd ‘ging het niet meer’. “Het is allemaal goed gekomen hoor.” 

Fontys besteedde deze donderdag in een Dialoogsessie aandacht aan LHBTI’ers die bij Fontys werken of studeren. Naar aanleiding van deze sessie interviewt Bron deze week drie studenten uit deze groep. Vandaag deel 3: Cay Hoefmans, student Sportkunde aan Fontys Sporthogeschool in Eindhoven. 

Hoe ging jouw coming out? 
“Ik zat toen nog op het ROC waar ik de opleiding voor onderwijsassistent deed. Ik kreeg alleen maar positieve reacties. Ze hadden het wel verwacht en waren er verbaasd over dat ik er nu pas mee kwam.

Je wilt niemand tot last zijn. Daarom stel je het steeds uit. Ik zocht ook uitvluchten voor mijn gevoel. Deed mee aan allerlei activiteiten en was veel met zwemmen bezig. Op mijn achttiende ging het niet meer en drong het pas tot mij door wat er aan de hand was. Mijn ouders kwamen er per ongeluk achter omdat ik een brief had laten liggen waarin ik mijn verhaal had opgeschreven. Zij reageerden positief.  

Ik zit sinds vijf jaar in het traject met operaties om ook fysiek een man te worden. Deze week zijn mijn baarmoeder en eierstokken verwijderd, waardoor ik nu een herstelperiode heb. Het is best een zware operatie.”

Mannen die besluiten verder te gaan als vrouw, hebben vaak last van flauwe grappen en vervelende opmerkingen. Jij ook? 
“Nee, ik denk dat het voor vrouwen makkelijker is om man te worden dan andersom. Ook tijdens mijn stage op een zwemvereniging merkte ik er niks van. Er wordt wel eens een grapje gemaakt. Dat moet kunnen, vind ik.  

Sommige dingen zijn wel lastig voor een transgender. Ik doe een sportopleiding en dan moet je je vaak omkleden. Toen ik nog borsten had, voelde ik me heel ongemakkelijk met mijn lichaam. Ik wilde me niet bij de jongens omkleden en ook bij de meisjes voelde ik me niet thuis.  

Fontys heeft toen het EHBO-hok voor mij beschikbaar gesteld. Gelukkig kan ik goed opschieten met de conciërges hier en vind ik het geen probleem om steeds de sleutel te gaan vragen, maar ik kan me voorstellen dat dat voor anderen wel een drempel is. Je moet dan steeds opnieuw de stap zetten.” 

 Wat kan Fontys volgens jou beter doen voor LHBTI’ers? 
“Ik heb op school niet veel begeleiding gekregen, maar ik heb daar ook niet om gevraagd. Ik merk vooral dat er heel weinig kennis is. Als er wat meer basiskennis zou zijn, hoef je niet telkens opnieuw je hele verhaal te doen.  

Er was ook weinig begrip voor dat ik tijdens mijn stageperiode moest worden geopereerd en daardoor niet alle uren kon halen, terwijl ik op zich mijn schoolzaken goed op orde had. Als je wordt ingepland voor een operatie, dan kun je dat niet zomaar wijzigen. Daar zou de school wel meer rekening mee kunnen houden. Ik liep daardoor onnodig studievertraging op.”  

Hoe is het leven nu voor jou? 
“Ik ben heel blij met mezelf. Vroeger was ik erg gefocust op wat er met mijzelf aan de hand was en minder met andere dingen bezig. Er zat altijd een rem op. Nu doe ik wat ik wil. Ik heb het gevoel dat ik nu pas echt begin met leven.  

LHBTI’ers lopen vaak voorop als het gaat om de ontwikkeling van hun persoonlijkheid, omdat ze al heel jong moeten nadenken over wie ze willen zijn, maar op andere zaken lopen ze weer heel erg achter, haha. Dat is soms best akward. Waar anderen al vijf jaar bezig zijn met hun liefdesleven, begint dat bij mij nu pas.” [Petra Merkx] 

Lees ook de twee andere interviews in deze driedelige serie:
Gino Lokhorst: ‘Mijn coming out ging in fases’
Janne de Wit: ‘Docentenopleiding moet meer aandacht besteden aan homoseksualiteit’