‘Docentenopleiding moet meer aandacht besteden aan homoseksualiteit’

Als puber werd ze verliefd op haar tekenjuf en toen wist ze het zeker: ‘ik ben lesbisch’. Toch hield Janne de Wit dat tot haar twintigste voor zich. “Dat voelde heel eenzaam. Ik was altijd op mijn hoede, bang dat ik het er zomaar zou uitflappen.” De student Leraar Engels is nu vrijwilliger bij Outway, die activiteiten organiseert voor LHBTI-jongeren.

Fontys besteedt deze donderdag 31 oktober in een Dialoogsessie aandacht aan LHBTI’ers die bij Fontys werken of studeren (zie kader). Naar aanleiding van deze sessie interviewt Bron deze week drie studenten uit deze groep. Vandaag deel 1: Janne de Wit, student aan Fontys Lerarenopleiding Tilburg.

Waarom wachtte je tot je twintigste met je coming out?
“Je wilt zo graag erbij horen en het woord ‘homo’ wordt toch vooral als scheldwoord gebruikt op de middelbare school. Het voelde niet veilig en daarom besloot ik ermee te wachten. Ik was daardoor wel altijd op mijn hoede en bang dat ik het er zomaar zou uitflappen. Ik voelde me heel eenzaam in die tijd. Je doet je toch voor als iemand die je niet bent.”

Wat was de aanleiding om het toch te vertellen?
“Toen ik een tijdje in Engeland als au-pair werkte – waar ik ook mijn liefde voor het Engels ontdekte - ging het wringen. Het voelde alsof de vriendschappen daar niet gebaseerd waren op wie ik werkelijk was.

Toen ik terugkwam, heb ik op de voetbalclub waar ik speelde, gevraagd om spreektijd tijdens de vergadering. Iedereen klapte voor me toen het eruit was. Een van de grootste flapuits van de club gaf me spontaan een omhelzing.”

Wat veranderde er voor jou?
“Er viel een last van mijn schouders. Omdat ik er continu mee bezig was, dacht ik altijd drie keer na voordat ik iets zei. Ik voelde me bevrijd en stukje bij beetje kwam mijn spontane karakter weer terug.

Mijn ouders reageerden ook goed. Elke ouder denkt dat zijn kind dan helemaal verandert, maar er veranderde niks. Ik ging niet ineens tattoos laten zetten of zo. Ik kan ook niemand opnoemen die uit mijn leven is verdwenen door mijn coming out.”

 

Vertel jij op je stagescholen dat je lesbisch bent?
“Ik heb er wel over nagedacht of ik mijn seksuele geaardheid bekend zou maken, omdat het ook privé is, maar ik doe het toch omdat ik een positief voorbeeld wil zijn. Het is belangrijk dat kinderen die zelf nog worstelen met de vraag of ze homoseksueel zijn mensen in hun omgeving zien met wie ze zich kunnen identificeren.

Daarom is voorlichting ook zo belangrijk. En dat is de reden dat ik ook vrijwilligerswerk ben gaan doen voor stichting Outway. Door LHBTI’ers hun eigen verhaal te laten vertellen voor een klas wek je empathie op, wat vervolgens kan leiden tot sympathie en zo wordt de kans op acceptatie groter.

Outway organiseert daarnaast kampen voor jongeren die homoseksueel zijn, het Hojokamp, waar ik elk jaar begeleider bij ben. Daar zie je nog regelmatig dat deelnemers verzwijgen waar ze heengaan en tegen vrienden zeggen dat ze ‘op tenniskamp gaan’.”

Raad jij andere jongeren aan sneller uit de kast te komen?
“Dat vind ik een heel lastige vraag. Je wilt ook niet gepest worden, omdat op jouw school geen veilig klimaat is. Maar ik kan in ieder geval niemand aanraden om zolang te wachten als ik deed en je zo eenzaam te moeten voelen.

Deze gevoelens van eenzaamheid kunnen leiden tot depressies en zelfs zelfmoordgedachten. Het is niet voor niks dat suïcide bij homoseksuele jongeren vaak voorkomt. Stichting Outway helpt deze jongeren. Be yourself, is onze slogan.”

Wat zou Fontys kunnen doen voor LHBTI’ers?
“Tijdens mijn opleiding werd slechts één uur aan homoseksualiteit besteed, bij het vak Algemeen Professionele Vormgeving. Ik ben na dat uur naar de docent gestapt – met wie ik het erg goed kon vinden – en we spraken af dat ik deze lessen mocht verzorgen.

Dat heb ik twee jaar gedaan, in samenwerking met Outway. Soms besteedde ik er dan twee uur aan, maar het is eigenlijk veel te weinig, ook al stonden mijn begeleiders er positief tegenover.

Docentenopleidingen zouden er veel meer aandacht aan moeten besteden. Het komt wel aan bod bij de biologieles op de middelbare school, maar ook dat is beperkt. Ik merk dat zelfs professionals er weinig van afweten. Ik sprak eens een vertrouwenspersoon die nog nooit van de term LHBTI had gehoord.

Uit onderzoek blijkt dat het echt helpt als je goede voorlichting geeft op middelbare scholen en het onderwerp bespreekbaar maakt en docenten kunnen daarbij een rol spelen.” [Petra Merkx]