Ik ben blij als ik mijn vader weer kan zien

Iedereen heeft te maken met de coronapandemie. In een serie korte verhaaltjes laat Bron studenten van Fontys vertellen wat hen bezighoudt in deze crisistijd. Deze keer: Aymane (27) studeert Communicatie IEMES in Tilburg.

“Sinds de crisis uitbrak ben ik overgestapt naar een simpel dagritme. Ik werkte eerst in het restaurant van Theater Tilburg. Nu dat dicht is heb ik geen reden meer om ’s nachts wakker te zijn. Normaal kwam ik rond drie, half vier in de nacht pas thuis van werk. Nu kan ik elke dag vroeg naar bed om mijn dag goed te beginnen.

Een simpel ritme helpt bij mijn productiviteit. Ik vind het heel erg moeilijk om een schoolritme thuis vol te houden. Ik hou niet van thuiswerken, omdat ik dan de hele dag in dezelfde sfeer hang. Na een schooldag wil ik lekker mijn rust kunnen pakken, en dat wil ik op een andere plek dan mijn werkplek. Des te beter mijn dagritme, des te beter het lukt om mijn schoolwerk af te maken.

De angst sloeg in als een bom toen corona in Nederland kwam. Mijn vader heeft suikerziekte, waardoor hij in de risicogroep valt. Ik moest heel erg opletten als ik bij hem langs ging.

Ik hield me meteen aan de regels, maar ik heb ook huisgenoten. Zij waren niet zo bang voor het virus. Ik ben blij dat ze wel naar mij luisterden toen ik vertelde over de situatie van mijn vader. Ze hadden er allemaal begrip voor en gelukkig zijn ze hierdoor extra oplettend.

Ik heb nu besloten om niet meer bij mijn vader langs te gaan, dat geeft ons beiden rust. Ik bel hem nu drie keer per week, waardoor ik er wel redelijk mee kan leven.

Ik baal er wel van dat ik zijn verjaardag niet mee kon vieren. Hij was in april zestig geworden, op het hoogtepunt van de crisis. Ik moest toen een cadeau sturen en hem via de telefoon feliciteren. Ik ben heel blij als ik hem eindelijk weer kan zien." [Kasper Wienk]