Eindhoven,
22
mei
2019
|
09:40
Europe/Amsterdam

Duncan is van iedereen, maar vooral van Fontys

Ik had niet gedacht dat ik ooit een column zou schrijven over het Eurovisiesongfestival. Maar ik doe het nu toch. Soms moet je jezelf verbazen.

Ik ben geen goede match met dat festival. Er is vrijwel niets erger voor mij dan het hele songfestival te moeten kijken, inclusief de nummers uit de Oost-Europese landen. Maar ja, echt achterblijven kan natuurlijk ook niet. Je moet toch kunnen meepraten bij het koffieapparaat. Helemaal wanneer een alumnus van Fontys van de partij is.

En dus aanschouwde ik zowel de halve finale als de eindfinale van het songfestival. Wel met een onderzoekende blik natuurlijk. Ik heb geleerd dat je je van alles kunt afvragen tijdens het songfestival en ik begon me te realiseren dat het echt geweldig zou zijn wanneer als je het geheime recept achter het Eurovisiesongfestival zou kunnen achterhalen. Dat je een lijstje ingrediënten kunt destilleren dat songfestival-succes garandeert.

Dat lijstje lijkt er op onbewust niveau wel te zijn. De Nederlandse commentatoren leken tijdens de halve finales vrij redelijk te kunnen voorspellen welk liedje het wel zou halen tot de finale en welk liedje niet. En voorafgaand aan het optreden van de Kroaat Roko gaven de commentatoren de feedback dat de bleue Roko door de 'Eurovisiesongfestival-wasstraat' was gehaald. Ik heb niet kunnen achterhalen wat die wasstraat precies impliceert, maar hij lijkt dus te bestaan.

De meeste liedjes lijken bewust of onbewust wel iets te doen met het MAYA-principe uit de design-wereld: Most Advanced Yet Acceptable. Het MAYA-principe adviseert een gouden combinatie van innovatie en eigenheid, van spanning en vertrouwdheid, van verrassing en normaliteit.

Als je kijkt naar de act van onze eigen Duncan dan zie je die tweespan ook terug. Enerzijds was de lamp hét onderwerp van gesprek: zou het verrassende element in de performance van Duncan wel werken en op de juiste plaats en op het juiste moment als eyecatcher naar beneden komen? Heel Nederland keek gespannen uit naar #DeLamp. Anderzijds leek heel Nederland zich te willen identificeren met de gewoontjes overkomende Duncan. Gewoon een piano en een spijkerbroek, niets meer en niets minder.

Duncan werd van Brabant en Duncan werd van Fontys. Duncan werd ónze BFA-er (Bekende Fontys Alumnus) en onze personificatie van ‘Denk Groter’. Het MAYA-principe, of enig ander geheim songfestival-recept, heeft voor Duncan gewerkt. De rest is geschiedenis.

This is for dreaming big.
This is for music first. Always.

 

Eveline van Zeeland neemt graag Fontys-gedrag onder de loep. Daarnaast is zij Associate Lector Smart Marketing & Strategie bij FHMM en auteur van Basisboek Neuromarketing.

Reacties (0)
Bedankt voor uw bericht.