Xiomara kreeg jarenlang jeugdhulp, nu studeert ze Rechten

Rechtenstudent Xiomara Hodge (22) heeft achttien jaar in de jeugdzorg gezeten. De keuze voor haar studie aan de Juridische Hogeschool maakte ze vanwege haar verleden en de fouten die toen zijn gemaakt. Ook de minor die ze volgde en het project dat ze daarvoor deed, zijn daar een gevolg van.

Een kleine vier jaar geleden startte Xiomara haar studie Rechten in Tilburg. De interesse voor die opleiding is ontstaan nadat er in haar verleden ‘niet altijd de juiste beslissingen zijn gemaakt door rechters’. Daarover later meer. Eerst heeft ze het nog over haar minor, waar ze het afgelopen jaar druk mee is geweest. 

“We moesten een project doen voor Opvoeden is Teamsport, een organisatie die dient als verbindende factor bij de hulp van een kind", vertelt ze. "Daarvoor hebben we hulpverleners in een beter daglicht gezet. Je hoort vaak veel negatieve verhalen over deze mensen, terwijl er ook heel veel mooie verhalen zijn.” 

Dat weet Xiomara als geen ander. Zij heeft achttien jaar lang onder de vleugel van jeugdhulpverleners geleefd. Over haar laatste begeleider spreekt ze met niks meer dan lovende woorden, maar ze kent ook de andere kant. De mindere kant. “Ik heb vaak het gevoel gehad dat er niet voor mij werd gekozen. Dat er niet naar mij werd geluisterd en dat er altijd in het belang van mijn pleegouders naar de situatie werd gekeken.” 

Van plek naar plek
De student was één jaar oud toen zij en haar zus uit huis werden geplaatst omdat hun ouders, die in 2000 vanuit Curaçao naar Nederland kwamen, niet meer voor hen konden zorgen. “Mijn moeder lijdt aan schizofrenie en mijn vader werkte heel veel. Nadat mensen in de buurt signaleerden dat het thuis niet altijd goed ging, werd jeugdzorg ingeschakeld.”, vertelt de student.

Xiomara is toen samen met haar zus in een gezin geplaatst. Daar heeft ze lang gewoond, totdat ze vijftien werd en ging puberen. “Toen is het stukgelopen omdat ze het lastig vonden om met jeugdigen om te gaan die in de pubertijd kwamen”, legt Xiomara uit. Ze ging bij een vriendin en diens moeder wonen, maar dat bleek van korte duur. “Ze was een alleenstaande moeder met twee kinderen, wat al best zwaar was. En dan kreeg ze er ook nog een derde kind met een rugzakje bij.”

Na een jaar is Xiomara bij haar nicht ingetrokken, wederom voor een niet al te lange tijd. “Op mijn zeventiende heb ik nog twee jaar op mezelf gewoond, maar ook dat was geen succes. Ik had geen klik met mijn huisgenoten.” Inmiddels woont ze al een tijdje in Geldrop, bij een gezin waar ook haar zus woont. 

Ze is dankbaar, maar toch blijft de situatie lastig. Ze heeft nooit een thuis gehad, nooit écht. “Ik woonde altijd bij vreemde mensen en heb me constant moeten aanpassen. Je moet altijd rekening houden met anderen, je wilt het goed doen. Ik hou heel veel van de mensen die mij vrijwillig in huis hebben genomen, maar stiekem zou ik het ook heel fijn vinden om een eigen plekje te hebben.” 

Dat eigen plekje is een wens voor in de toekomst, net zoals een baan waarbij Xiomara met jeugd kan werken. “Over een paar maanden ben ik klaar met mijn studie. Daarna wil ik naar de universiteit om een premaster gaan doen, in de hoop me te kunnen specialiseren in personen en familierecht." [Karen Luiken]