Wittebroodsweken

Afgelopen week wandelde ik door de binnenstad. Het krioelde er van de intro-studenten. Verwachtingsvolle koppies aan het begin van een vers hoofdstuk in hun leven, open voor nieuwe indrukken en ontmoetingen. In gedachte stuurde ik hen hartjes van plezier en hier en daar compassie: ‘Komt goed, schatje’.

Ooit was ik au pair in het zuiden van Frankrijk. Dat avontuur begon frivool. Lekker zonnen op het strand, wat spelen met het bijna vierjarige jongetje dat aan mij was toevertrouwd en bijslapen van het stappen iedere avond met zijn 16-jarige halfzus. Tussendoor keek ik het favoriete kleuterprogramma op tv mee, veegde ik neuriënd wat zand naar buiten, draaide een wasje en zorgde dat we tegen de tijd dat de ouders thuis kwamen van hun werk, aan tafel konden. 

Mijn Frans ging razendsnel vooruit; net als mijn zelfvertrouwen. Mijn oude leraar Frans, Meneer Hansen, die voor mijn vertrek gezegd had ‘Au pair, dat is niks, het enige wat je dan leert is het Franse woord voor dweil’ zou ik wel eens een poepje laten ruiken!

Na een paar weken in de gemoedelijke gele vakantievilla pal aan de Middellandse zee, begon ‘het gewone leven’ weer en donderde ik van mijn roze wolk. In een slaperig dorpje in de binnenlanden wachtte me een groot, statig huis, zeeën van tijd en een ander levensritme: het jongetje mocht voor het eerst naar de kleuterschool, zijn grote zus vertrok op haar scooter naar de stad om doordeweeks bij haar grootouders te wonen en ik wentelde me in huishouden en heimwee. 

Met de brieven over begerenswaardige studentenlevens van vriendinnen en de eerste kritieken op mijn kookkunst en huishoudkunde, voedde ik mijn Assepoestercomplex. Zelf slikte ik mijn frustratie over het ontbreken van het beloofde taalonderwijs met pakken koekjes weg. Zou die verrekte meneer Hansen toch gelijk krijgen?

Kortom, de dingen liepen anders dan ik me vooraf had voorgesteld. Dat doen ze nou eenmaal. Het ene moment ben je positief verrast; een volgend moment vraag je je vertwijfeld af: ‘Waarom wilde ik dit ook alweer?’ En we noemen het ‘leren’ als het lukt  hierin al doende je weg te vinden.

Het studiejaar is weer geopend. Veel leer- en levensplezier allemaal.

Inge van de Vorst is docent bij Fontys Hogeschool HRM en Psychologie en coachende vaardigheden voor docenten Fontys-breed. Ook is zij oprichter van De Liefdesdokter. Lees hier eerdere columns van haar.