Wifi en de Russen

Het inloggen op een openbaar wifinetwerk, het accepteren van voorwaarden bij het downloaden van een nieuwe app of gewoon wanneer ik ergens korting kan krijgen: maar al te graag geef ik gewoon mijn persoonlijke gegevens. Want hé, liever 10% korting op een artikel naar keuze dan het waarborgen van mijn eigen privacy, toch?

Laat ik over dat laatste nog nooit eerder hebben nagedacht, tot een klasgenoot een presentatie hield over hoe dood onze privacy eigenlijk is. Want wat gebeurt er eigenlijk precies wanneer ik inlog op een openbaar wifinetwerk, of voor de zoveelste keer mijn gegevens achterlaat voor een lullige 10% korting?
Manon Camp deed er onderzoek naar. ‘Log jij weleens in op een openbaar wifinetwerk?’ was de eerste vraag die zij aan mij stelde. Tuurlijk doe ik dat weleens. Regelmatig zelfs, zeker wanneer het einde van de maand nadert en ik weer een sms’je van T-mobile ontvang dat mijn internetsnelheid tijdelijk is vertraagd omdat ik aan mijn datalimiet zit. Geen probleem, denk ik dan, want bijna alle openbare plekken die ik regelmatig bezoek hebben een openbaar wifinetwerk. Het enige wat ik hoef te doen is het invullen van een aantal gegevens. Geen probleem.
Maar waar ik nooit bij stil sta is dat ik hiermee al mijn persoonlijke gegevens open en bloot aan een bedrijf weggeef. Gegevens die bedrijven gebruiken voor marketingdoeleinden of die ze zelfs doorverkopen aan derden. En het erge van dit alles is dat dit allemaal mooi staat beschreven in algemene voorwaarden, die ik nog nooit in mijn hele leven heb gelezen.
Misschien dat ik voortaan toch maar die extra MB’s aanschaf, voordat ik mijn gegevens straks terugvind op een of andere Russische website.

Lisanne Hamers is vierdejaars studente aan Fontys Hogeschool Communicatie en heeft een eigen webblog.