Wie is de mol?

Wie is de mol? Nou, daar hoef ik na de uitzending van #Boos niet zo lang over na te denken. Of is het flauw dat ik dat dacht?

Een van de definities van een mol, ‘een onder de grond levend, bijna blind zoogdier’, komt figuurlijk misschien ook nog wel in de buurt.

Zonder gekheid, ik was verstomd vorige week na de aflevering van #BOOS. Na 15 minuten wilde ik eigenlijk niet verder kijken. En ik raakte in gesprek, met mijn zusje, met vriendinnen. Over wat bij ons in de afgelopen jaren aan grensoverschrijdend gedrag voorbij is gekomen. Omdat we vrouw zijn. Soms grappig bedoeld, maar nooit als grappig ervaren. 

Ik noem maar mannen die tegen je aan komen dansen op de dansvloer. Waarom? Mannen die je naroepen op straat. Waarom? En wat doe je op dat moment? Word je boos of laat je het gaan? Het feit dat je ermee bezig moet zijn, is eigenlijk al een verspilling van energie.

Tegelijk realiseerde ik me ook dat ik van geluk (?) mag spreken dat ik er op school of op de werkvloer nooit mee te maken heb gehad. Want waar een coach of een bandleider in een talentenjacht macht heeft, kan ook een baas of een docent dit natuurlijk bewust of onbewust laten merken.  

En omdat je het niet altijd weet, heb ik in het team waar ik werk om die reden benadrukt dat het voor Fontys van belang is dat iedereen een veilige werkomgeving heeft. Dat het een fundamenteel recht is dat iedereen met respect en waardigheid behandeld wordt. Geeft mij in elk geval een steuntje in de rug.

En voor de zekerheid: hier kan je terecht voor vertrouwenspersonen. Maakt de #staysafe even dubbel van belang.

NB: Overigens bestaat er geen misverstand over dat dit alleen vrouwen zou betreffen.

Janneke Gielisse werkt bij Fontys als marketingmanager en consultant. Zij leest alles wat los en vast zit en schrijft graag. Ze heeft een groot hart voor onderwijs, een leven lang ontwikkelen en doen. En heeft er ook een mening over.