Waar voel je je thuis?

Dochter is klaar met haar eerste jaar op de middelbare school. Echt hélemaal klaar dus. Dat zei ze ook: ‘Ik ben er hé-le-maal klaar mee, pap’. En met een kenmerkende mix van vakantiechagrijn en puberale overlevingsdrang gaat ze nu haar eerste middelbare schoolvakantieweek in. Toch even wennen voor iedereen in huis.

Gelukkig heeft ze gekozen. Ze deed schakelklas havo/vwo. Op grond van haar punten was het een uitgemaakte zaak maar toen speelde begin juni plotseling het verschijnsel ‘beeldvorming’ op. "Op vwo gebeurt niets, die kinderen zijn saai, ze hebben stomme kleren aan en als je een keer vloekt dan schrikken ze", aldus dochter die, tot mijn verhulde trots, kan vloeken als een Rotterdamse dokwerker.

God ja, dacht ik, dat gaat nu meer dan ooit een rol spelen. Hoe zie ik er uit en bij wie hoor ik thuis? En als je niet uitkijkt zit je daar je hele leven aan vast.

Laatst speelde ik in Utrecht in het Werftheater. Een klein theatertje, gevestigd in een werfkelder aan de Oudegracht. We sjouwden onze instrumenten dwars door de met studenten bevolkte terrassen die ondanks hun sociale voorkomen geen enkele helpende hand uitstaken. Ze rookten, dronken, praatten en lachten. Ik kon niet nalaten om af en toe mijn contrabas tegen een schouder of hoofd te ketsen.

In de gracht voerden bootjes voorbij met daarin jongens met modische zonnebrillen op hun opportunistische neuzen en slordig gedragen maar prijzige kleding om hun goedgebouwde torso’s. Geen knapen die na hun studie in de sociale sector zouden gaan verdwalen, dat stond vast.

Bij wie zou ik me, als ik weer twintig zou zijn, thuisvoelen? En hoeveel zou dat thuisgevoel me opleveren? En daar dacht ik over na, terwijl ik mijn contrabas met veel gevloek over het terras sleepte.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.