Volle karretjes

Ik liep door een supermarkt en bedacht hoe gemakkelijk het leven was. Een greep naar links en rechts, alles in een karretje, bij de kassa één keer swipen en fluks naar huis. En dan begint het moeilijkste gedeelte. Hoe en waar bewaar ik alles. Wat mag en moet in de koeling of in de vriezer? Koel en droog bewaren maar hoe en waar en stapel ik eigenlijk wel op volgorde van consumptie? Ik bedacht ten slotte ook dat ik alles volgens vaste patronen, rites en gewoontes doe. Zou dat ook voor studeren gelden? Dat je een aantal jaren je hersenen conditioneert om kennis netjes te ordenen, stapelen, opbergen. En dan?

Dat ‘en dan’ overkwam me toen ik de supermarkt uitliep en de chaos van het parkeerterrein overzag. Overal duwende mensen met volle karretjes, en dan bedoel ik vólle karretjes. Ik trok de metafoor even door en keek onzeker in mijn supermarktwagentje dat maar voor een klein deel gevuld was. Eén voordeel had ik: ik manoeuvreerde sneller dan alle anderen tussen de auto’s, hekjes, mensen en volle karretjes door. Eenmaal bij mijn auto aangekomen tilde ik alles gemakkelijk achterin, sprong achter het stuur, startte de auto en reed juichend naar de eindstreep die er uitzag als een slagboom.

En toen kwam ik tot stilstand. Ik had geen rekening gehouden met al die mensen die hun overvolle karretjes al eerder hun auto’s hadden ingeladen. Ik sloot moedeloos aan in de rij wachtenden. Misschien moet ik mijn boodschappen thuis laten brengen. Dat doen toch steeds meer mensen? En ik zag plotseling lege collegezalen, jongeren die thuis hun diploma’s printen en nooit meer de deur uitkomen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.