Vermomde tekortkomingen

Ik heb collega’s die hun tekortkomingen verpakken als kwaliteit. Klinkt cryptisch, dus een paar voorbeelden. 

Een collega, die beweert dat hij zijn studenten opzettelijk onduidelijke instructies geeft. Zo leren ze concreet te worden. Orde te scheppen in de chaos, zegt hij. Maar ik weet beter, de collega is gewoon vaag.

Een collega, die traag reageert op studentvragen. Zo leren ze te plannen. Zo leren ze eerst zelf na te denken, zegt ze. Maar, ik weet beter, de collega is gewoon lui.

Een collega, die heel onvriendelijk feedback geeft. Zo leren ze onderscheid maken tussen hun werk en zichzelf en ze worden voorbereid op een wereld die ook niet altijd leuk is, zegt hij. Maar, ik weet beter, de collega is gewoon een lul.

Dit concept, van het verpakken van je incompetenties als kwaliteiten, heeft nu ook het Fontysniveau bereikt. Vorige week arriveerde ik in de stromende regen rond de middag bij Fontys Rachelsmolen om daar een volle parkeergarage aan te treffen. Op een bordje stond ‘vol’ én er sleepte een man met pionnetjes. Typisch technologie. Net doen of alles automatisch gaat, met een parkeerplaatstelsysteem, maar toch iemand nodig hebben, die bereid is zich zeiknat te laten regenen. Ik parkeerde betaald ergens diep in een woonwijk.

Het officiële account van Fontys communiceerde, en ik citeer losjes, over een aantrekkelijke en groene campuslocatie. Over duurzame en gezonde bereikbaarheid. Parkeerproblemen zijn ook een motivatie om met het OV te gaan, zeggen ze.

Maar ik weet beter, het is gewoon incompetentie verpakt als kwaliteit.

Rens van der Vorst is technofilosoof, werkt bij Fontys hogescholen ICT en Engineering en is auteur van diverse boeken, waaronder Digitale Gremlins. Lees hier de eerdere columns die hij voor Bron schreef.