Veranderen

Ik heb nooit gestaakt. Het lijkt me wel leuk en gezellig en zo. Met z’n allen zonder schuldgevoel in de trein. Lunchpakketten, handige en gewichtloze spandoeken met teksten in een strak lettertype (niet zoals vroeger, met een zwarte stift schots en scheef op een voortdurend wegtrekkend laken geschreven, waar je de hele nacht vloekend en tierend mee bezig was waardoor je je slaap miste en de volgende dag meer dood dan levend op een of ander doorweekt veld eenregelige protestliedjes stond te zingen en dan ’s-avonds in een doorrookte en volgepakte boemeltrein weer naar huis om ‘Zeg ’s Aa’ te missen zodat je je dag in mineurstemming eindigt want op het nieuws zie je een stramme minister verklaren dat er geen onderhandelingen mogelijk zijn) en keuvelend over verre vakantiebestemmingen of een herfstmidweek in de Ardennen.

Twee medemuzikanten van het folkbandje waar ik in speel, zijn docent. Niet in het basisonderwijs, zij staken dus niet. Maar ze snappen het wel; de werkdruk, het geld waarmee de hypotheek afgelost moet worden, anderen die meer verdienen. Of zij ook ooit zouden staken?

Bij het nieuws zie ik beelden van het politieoptreden tijdens het Catalaanse referendum. De een noemt het geografische passie, de ander historisch sentiment. Ik weet ’t niet. Vrijheid vergt discipline; daar zit ‘m nou net de kneep, vermoed ik.

The Times They Are A Changing zong Bob Dylan. Ooit. Hij weet wel beter nu. The Circumstances They Are A Changing.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.