Van Rabo naar Pabo: “Dít is wat ik wil!”

Je moet later geen spijt krijgen van dingen die je niet hebt gedaan of geprobeerd, zei Yolanda Smith (58) jaren geleden tegen haar opgroeiende kinderen. Dat motto heeft ze inmiddels zelf in praktijk gebracht. Op haar 55ste besloot ze na een carrière van ruim 30 jaar bij de Rabobank de overstap te maken naar het onderwijs.

“Ze is lief”, zegt Elin uit groep 3 van basisschool De Meule in Venlo, als haar wordt gevraagd wat ze van haar juf vindt. “Ze leert ons lezen”, vult klasgenootje Natan aan. “En ze strikt onze veters”, weet Aiden, die zijn schoenen in de lucht steekt als bewijs dat dat regelmatig nodig is. De complimentjes regenen op juf Yolanda neer en de klas met 19 kinderen rond de 6 en 7 jaar wordt steeds enthousiaster, totdat ze een voor een opstaan om de juf een knuffel te geven.

“Dat is waarom ik dit werk zo leuk vind”, motiveert Smith. “De kinderen zijn nog zo onbevangen, dat opvoedkundige, daar houd ik van.” Smith viel een paar jaar geleden als een blok voor het leraarschap, en wel toen ze tijdens haar eerste jaar aan de Pabo in Venlo voor groep 1-2 kwam te staan. “Ik was niet van plan om weg te gaan bij de Rabobank. Ik had het naar mijn zin en was puur uit interesse begonnen aan de flexibele deeltijdopleiding.” [Tekst gaat verder onder de foto]

Wel was het vuurtje voor het onderwijs al eerder ontstaan. “Toen mijn kinderen, nu twintigers, naar school gingen, heb ik jarenlang meegeholpen als hulpouder. Ik was er zo vaak dat ik op een gegeven moment een eigen naamplaatje kreeg.” Toen Smith bij de Rabobank plots boventallig werd verklaard, dacht ze terug aan haar tijd als hulpouder. Van haar werkgever mocht ze de opleiding Doceren als tweede beroep volgen bij Instituut Mentoris.

Boventallig
Ze had zich er al helemaal op ingesteld om het onderwijs in te gaan toen haar boventalligheid toch werd ingetrokken. Ze werd naar Eindhoven overgeplaatst en ging aan de slag op een nieuwe afdeling in een nieuw team. De teleurstelling was groot. “Ik had me al verzoend met het idee om de Rabobank te verlaten en was plannen aan het maken voor een nieuwe toekomst.”

Toch vond Smith haar draai weer. Samen met een collega uit Venlo en de afdeling hr zette ze een opleidingstraject op. Daarvoor kwam haar opleiding Doceren als tweede taal toch nog van pas. De voormalige procescontroller en kredietbeheerder ging collega’s coachen en opleiden. Pas toen ze met het opleidingsbudget van de Rabobank aan de Pabo begon om zich verder te bekwamen in onderwijsvaardigheden, viel voor haar het kwartje: “Dít is wat ik wil!”. [Tekst gaat verder onder de foto]

Eenvoudig was het niet, herinnert Yolanda zich. “Vooral de eerste maanden wist ik niet wat er van me verwacht werd en ik heb meerdere keren een dip gehad. Mijn medestudenten en docenten hebben me erdoorheen geholpen.” Daarnaast kreeg ze steun uit onverwachte hoek: “Mijn zoon volgt bij Fontys de opleiding Mechatronica en geeft me bijvoorbeeld tips voor het schrijven van een scriptie. Daar had ik nog geen ervaring mee. En ik leer minder makkelijk dan toen ik jonger was.”

Werkervaring
Anderzijds heeft Smith weer heel veel aan haar werkervaring. “Ik kom uit een commerciële werkomgeving waar de meeste werkprocessen efficiënter zijn geregeld dan op een school. Ik kan meedenken in verbeteringen. Voor de Rabobank heb ik talloze gesprekken gevoerd met klanten. Ik weet hoe ik een moeilijk gesprek kan omzetten naar een leuk gesprek waardoor mijn gesprekspartner zich toch geholpen voelt. Dat helpt me in de omgang met ouders.”

Ook haar leeftijd en moederschap ziet Smith als een groot voordeel. “Vanwege mijn leeftijd accepteerden de kinderen me meteen als hun juf. En omdat ik al twee kinderen heb opgevoed, weet ik hoe ik conflicten het beste kan oplossen. Ik heb het altijd leuk gevonden om mensen te inspireren, dat deed ik bij de Rabobank al en doe ik nu weer met de kinderen. Uiteindelijk hoop ik dat de kinderen terugkijken op hun schooltijd en vinden dat ik iets voor ze heb kunnen betekenen.” [Tekst gaat verder onder de foto]

Moeder en zoon ontvingen gelijktijdig hun propedeuse en binnenkort hopen ze ook tegelijk af te studeren. Smith hoeft in ieder geval niet meer op zoek naar een baan. Sinds dit schooljaar staat ze voor de klas van groep 3 op haar stageschool de Meule. “Het is best pittig”, geeft ze toe. “Alles is nieuw voor me en ik moet wennen aan de vaste schooltijden. Daardoor ben ik minder flexibel dan voorheen.” Maar dat is een kwestie van wennen, weet ze.

Smith heeft nog negen jaar te gaan voor haar pensioen. “Nog negen jaar om te doen wat ik heel leuk vind, zo kijk ik ernaar.”