Ukrainian student: 'We need practical, not mental help'
Zijn studie gaat voor. Maar zijn gedachten zijn elke dag bij zijn land, zijn familie, zijn vrienden. En elke dag ook twijfelt Fontysstudent Andrii of hij terug zal gaan naar zijn vaderland, Oekraïne. “Ik wil helpen. Op elke mogelijke manier.”
See below for the English version of this article.
Andrii Kutsiak (20) is derdejaars student Mechatronica. Op dit moment loopt hij stage, binnen Fontys waar hij werkt aan een simpelere laser cutter machine. Hij is bloedserieus als het om zijn studie gaat en wist ondanks corona, waardoor hij ruim een maand onderwijs miste doordat hij Nederland niet terug in kon, zonder al te veel moeite door zijn eerste twee jaar te komen.
Of zonder moeite: eerder door er gewoon keihard voor te werken. “Vooral het tweede jaar, dat bijna helemaal online was, vond ik wel erg zwaar. Mede omdat ik tijdens dat jaar ook ben gaan werken omdat ik mijn familie in Oekraïne van geld wilde voorzien. Als niet-EU student bedraagt mijn collegegeld namelijk 10.000 euro per jaar."
Aan energie en focus ontbreekt het Andrii sowieso niet. En dat komt hem dezer dagen goed van pas. Hij is de enige van zijn familie die in het buitenland verblijft als Rusland een oorlog begint met Oekraïne. De eerste week van die oorlog zat Andrii dag en nacht aan zijn mobieltje gekluisterd.
Na die eerste week, zo zegt hij, is hij zich wat meer gaan richten op wat hij noemt zijn eigen verantwoordelijkheden. “Ik moet zorgen dat ik mijn stage haal, dat mijn studie er niet onder lijdt. Niemand heeft er iets aan als ik constant het nieuws volg en door paniek of spanning bevangen ben en daardoor zelf slechter functioneer. Ikzelf niet, maar ook mijn familie, mijn vriendin en mijn vrienden niet.”
Twintig is hij pas. Maar Andrii praat en gedraagt zich als iemand met twee keer zoveel levensjaren. Hij is kalm, zijn antwoorden komen snel en nauwkeurig. Hij weet precies wat hij wil zeggen en precies wat hij wil doen. “Ik wil helder kunnen blijven denken. Zodat ik kan ondersteunen waar ik kan.”
Gevlucht
Andrii komt uit Dnipro, een stad van ongeveer een miljoen inwoners. De stad ligt in het oosten van het land, waar het verre van veilig is. Zijn moeder en zijn twee zussen en ook zijn vriendin en haar familie zijn inmiddels naar Polen gevlucht. “Ze hadden zelfs mijn hond meegesmokkeld onder een deken in de auto.”
Zijn vader is 59 jaar oud en mocht dus zoals alle mannen in Oekraïne niet het land uit. Maar hij trok wel naar een veiligere regio in het westen van het land. “Hij is tandarts en dokter. Hij behandelt nu mensen in een lokale kliniek en helpt vluchtelingen.”
“Hij wilde trouwens ook niet weg – zoals de meeste mensen in mijn land dat niet willen. Dat geldt voor veel mannen in mijn land, maar ook voor het overgrote deel van de bevolking. They are standing their ground. Ook al is inmiddels elke grotere stad door bommen en raketten getroffen.”
Elke avond belt hij met vrienden en familie in zijn moederland. “Ik weet dat mijn vrienden zouden sterven voor mij. En ik voor hen. Ik twijfel nog elke dag of ik terug moet gaan naar Oekraïne, om daar mee te helpen, mee te strijden. Er is doorlopend die drang om dat te doen.”
Hij weet ook dat wanneer hij daartoe zou besluiten, er een knallende ruzie zou zijn met zijn familie. “Ik ben de enige die naar het buitenland ging. Maar ik ben naast mijn vader ook de enige man in de familie. Als ik terug zou gaan, zouden ze het ook begrijpen.”
Tegelijkertijd weet hij niet of hij nu echt van nut kan zijn. “Er zijn zoveel vrijwilligers die willen helpen, willen vechten, dat ze op dit moment geen nieuwe vrijwilligers kunnen gebruiken.”
“Weet je, ik heb een vriendin in Oekraïne… zij is de meest pacifistische persoon die ik ken. Vorige week appte ik haar. Hoe gaat het, vroeg ik. Goed, schreef ze, ik ben nu met vrienden molotov-cocktails aan het maken…”
Aan het front
De grootste zorgen heeft de Fontysstudent over zijn zwager en diens broer. “Zij zijn als militair actief aan het front bij Marioepol.” Via de familie-appgroep hadden ze aanvankelijk veel contact. Maar de zwager en zijn broer zijn uit de app gestapt.
“Om te voorkomen dat er gevoelige informatie of foto’s in handen van de Russen vallen waardoor ze gerichte luchtaanvallen kunnen plegen. We bellen nu alleen nog, als en wanneer het kan.”
Hij is echter niet bang, zoals sommige andere Fontysstudenten uit Oekraïne, om tegenover Bron zijn verhaal te doen. “Er is geen voordeel te halen aan zwijgen. Ik kan me simpelweg niets ergers voorstellen dan wat er nu al gebeurt.”
Wel heeft hij kritiek op het Westen. “Ik snap dat EU-leiders hun eigen volkeren niet in gevaar willen brengen door zich actief in de oorlog te mengen. Maar wij zijn wel degenen die nu alle klappen opvangen. En er zijn toezeggingen gedaan die niet zijn nagekomen, dat steekt wel. Aan de andere kant ben ik een land als Polen superdankbaar voor wat ze daar voor Oekraïners doen.”
Krijgt hij ook zelf genoeg ondersteuning? Tot nu toe, zegt hij, heeft hij zich financieel op eigen houtje kunnen redden. Hij ervaart veel steun van vrienden en andere studenten, docenten en de leiding van Fontys Hogeschool Engineering. “Ella Hueting, de directeur, houdt contact met me en doet haar best voor me. En ik ben goed geholpen met mijn stage.”
Helpt Fontys?
En Fontys als instelling? Hij aarzelt. “Dat valt tegen. Ze proberen vooral te helpen op het mentale vlak. Natuurlijk zijn we van streek, heeft de oorlog voor ons mentale gevolgen. Maar de meeste Oekraïners, ik ook, hebben dat soort hulp niet nodig.”
“Wij zouden veel liever hulp zien voor onze dokters daar, voor de vluchtelingen. Voor studenten zoals ik, maar meer nog voor mijn landgenoten die in hun eerste of tweede jaar zitten, zou financiële ondersteuning veel meer helpen. Die 10.000 euro collegegeld is een heleboel geld. Al helemaal als de familie in Oekraïne geen of nauwelijks meer inkomsten heeft door de oorlog.”
Tot de inval van het Russische leger in zijn land, had Andrii een behoorlijk aantal Russische vrienden. Zowel in Nederland als in Rusland. Daar is weinig van over. “Uit angst hebben ze allemaal besloten om dan maar achter Poetin te gaan staan.”
Inzamelen
Ondertussen doet Andrii wat hij kan om landgenoten te helpen. Hij werkt met andere studenten aan een simpel waterzuiveringsapparaat, zamelt kleding en geld in. “En ik ben de tussenpersoon die communiceert en coördineert binnen een grote vriendengroep in en buiten Oekraïne.”
“Via Instagram hebben we 500 euro opgehaald, via onze hockeyclub en de collega’s van mijn vader en mijn zus zamelden we tot nu toe 4000 euro in. Daar hebben onze militairen bij Marioepol nachtkijkers en thermische viziers van gekocht in Kiev. Die hebben letterlijk al levens gered.”
Positivisme
Hoe de oorlog gaat aflopen, weet hij natuurlijk niet. “Het is ons tot nu toe gelukt om de Russische opmars af te remmen. Door ons leger, door ons gemeenschappelijke positivisme als volk. Onze generaals zeggen ook dat ze voorlopig nog wel even vol kunnen houden. De vraag is alleen hoe lang.”
“Op dit moment is het bombarderen van steden het enige dat de Russen kunnen doen. Dat doen ze, letterlijk elke stad wordt bestookt. Als ze zo doorgaan wordt het land één grote woestenij. Dan zijn er geen Oekraïners meer, nee. En er is dan ook geen Oekraïne meer.” [Jan Ligthart]
Ukrainian student: 'We need practical, not mental help'
Andrii Kutsiak (20) is a third year student of Mechatronics. Right now he is doing an internship, at Fontys, working on a simplified version of a laser cutter machine.
He is dead serious when it comes to his study. Last year he missed out on more than a month of his classes because he could not get back to the Netherlands because of covid restrictions, Still he managed to get through his first two years without too much effort.
But he worked hard to get there. “Especially the second year was hard, because almost all of it was online. But also because I started working that year to make money for my family. As a non-EU student the tuition fees are 10.000 euro, which is a lot of money."
Glued to his cell phone
No shortage of energy, nor does Andrii lack focus. That comes in handy these days. For Andrii is the only one of his family who was residing outside of Ukraine when Russia started its attack on his country. The first week of the war Andrii was glued to his cell phone.
After that week, he says, he started focusing on what he calls his personal responsibilities. “I have to make sure that I pass my internship, that my study results are not affected by the war.”
“No one benefits if I constantly follow up on all the news and get carried away by it. If I am immobilized by panic or tensions and therefore do not function properly… That is not good for me, nor for my family, my girlfriend or my friends.”
He is only 20 years old. But Andrii talks and behaves like someone twice his age. He is calm, his answers are measured but come quickly. “I want to keep a clear mind. So I can be supportive where and when it is needed.”
Fled to Poland
Andrii comes from Dnipro, a city of about one million inhabitants. Not that they are all still around: Dnipro is situated in the east of the country, where it is far from safe. His mother and two sisters, as well as his girlfriend and her family have all fled to Poland. “They even managed to bring my dog, hidden underneath a blanket in the car.”
His father is 59 years old and like all men in Ukraine was not allowed to leave the country. But he did move to a safer region in the west of Ukraine. “He is a dentist and a surgeon. He now treats people in a local clinic and helps refugees where he can.”
“Not that he wanted to leave Ukraine - most people in my country do not want to leave. And are not leaving: they are standing their ground. Even though every decent sized city is now under attack by the Russians.”
Struggle
Every night he calls his friends and his family members. “I know that my friends will die for me. And I will die for them. Every day I am in doubt: shall I go back to Ukraine to join the fight. There is a constant urge to do so.”
He also know that should he decide to do so, he will have a major fight with his family. “I am the only was who went abroad. But, next to my father, I am also the only man in my family. So should I decide to go back to Ukraine, they would certainly understand.”
At the same time, he is not so sure whether he would be of any use. “There are so many volunteers who want to help, want to fight. Right now they cannot handle any more of them.”
“You know, I have a friend in Ukraine, she is the most pacifist person I know. Last week I send her message, asking how she was doing. ‘Great’, she wrote back, ‘Right now I busy making Molotov cocktails’…”
At the frontline
His biggest worries right now are his brother-in-law and his brother. “They are both active as soldiers, fighting at the frontline near Marioepol.” The family used to be in constant contact via an app group. “But my brother-in-law and his brother left that group chat. To prevent that sensitive information or pictures fall into Russian hands. The only contact now is through telephone calls, where and when possible.”
Andrii is not afraid, like some other Fontys students from Ukraine, to tell his story to Bron. “Silence has no advantages, no benefits. Not anymore. I simply cannot imagine anything worse than what is happening right now.”
He does criticize the West though. “I can understand why leaders from EU countries do not want to endanger their own people by actively joining the war.”
“But we as Ukrainians are the ones who are taking the blows. And there have been promises made by those same leaders that have not been kept. That stings. On the other hand, I am very grateful for what Poland has done and is still doing for Ukraine and its people.”
Does Fontys help?
And Andrii himself, does he get the support he needs? Up until now, he says he has been able to cope financially. He gets a lot of support from friends, teachers, other students and management of Fontys School of Engineering. “Ella Hueting, the director, keeps in touch with me, does what she can. And I got a lot of support with my internship.”
And Fontys as a whole? He hesitates. “That is a bit disappointing. They mainly offer support on mental health issues. Of cause we are upset, the war definitely takes a toll on our mental welfare. But most Ukrainian students, myself included, do not need psychological help.”
“We would rather get support for our doctors there, for the refugees. For students like myself, or even better: the Ukrainian students that are in the first or second year of their study. They could really use some financial support.”
“Like I said: 10.000 euro tuition fee, that is a lot money. And more so if your family is in Ukraine and, because of the war, hardly has any source of income or no income at all.”
Up until the day that the Russian regime started that war, Andrii had quite a number of Russian friends, both here and in his home country. Not anymore. “Out of fear they all decided to support Putin. End of friendship for me.”
Middle man
Meanwhile, Andrii does all he can to help out his compatriots. Together with other students he works on cheap and simple water purifying systems, he collects clothes and money and makes sure it ends up with the right people in Ukraine. “I am the middle man who communicates and coordinates within a large group of friends in and outside of Ukraine.”
“Via Instagram we collected 500 euro, and another 4000 euro through our hockey team and the colleagues of my father and sister, who is also a dentist and a surgeon. With that money our contacts in the military near Marioepol have been able to buy night vision viewers and thermal visors in Kiev. Those purchases have literally saved lives.”
Positive
How the war will end? Nobody know of cause. Andrii: “We managed to slow the Russians troops down, through our extremely motivated army and also because of the positive demeanor of our people. Our generals say that we can continue to withstand the Russian advance for now. But no one knows how long that will be.”
“The only thing the Russian can do is attack our cities from a distance. And that they do: every city is currently under siege. If they continue this way, all that will remain in the end is a wasteland. There will be no more Ukrainians. And there will be no more Ukraine.” [Jan Ligthart]
If you want to help Andrii raise funds you can contact him via his Instagram account.
Alternatively you can visit this website for all the information on how to be of help for Ukraine and/or Ukrainian refugees.