The Florida Project

Ik zag twee films. De ene was met Meryl ‘boring’ Streep en Tom ‘wake me up when he’s gone’ Hanks. De film kostte 50 miljoen dollar en je kijkt ruim anderhalf uur lang naar acteertrucjes, een scenario waar de afdeling marketing van 20th Century Fox het laatste op sales gebaseerde woord in had en een onderwerp - vrijheid van meningsuiting - dat Amerikanen alleen maar uitkomt als het ze ook uitkomt.

Ik zag ook The Florida Project. En ik vind dat alle mensen in het onderwijs die film moeten zien. TFP laat namelijk zien hoe het leven in een op kapitalisme gedreven democratie, die overgeleverd is aan activistische aandeelhouders, helemaal naar de kloten gaat. Laat zien dat felle kleuren, hippe muziek, zoete drankjes en blauwe luchten niet kunnen verhullen hoe de mens in staat is zichzelf te vernietigen. Laat zien dat liefde niet genoeg is omdat liefde op zichzelf abstract is. In TFP is liefde een zwerver, niet in staat om langer dan de smaak van één hamburger te beklijven. En toch gloort er een sprankje hoop aan de horizon in deze weergaloos gespeelde film. Daar zorgt Willem Dafoe voor. Hij speelt een soort conciërge, maar in hem zie je de docent die hardwerkend, empathisch en vaak ook machteloos toekijkend, de wereld om hem heen leefbaar tracht te maken. Vloekend, rokend, zwetend, onderhandelend. The Florida Project: ga kijken. Hij kostte overigens maar 2 miljoen dollar.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.