Student én blind: 'Weg op school soms moeilijk te vinden'

Honderden lokalen, maar waar zijn ze precies? Tientallen medestudenten, maar hoe zien ze eruit? Mos Mosqueira kan daar geen antwoord op geven. Hij is blind. Maar dat weerhoudt hem er niet van om zijn passie na te jagen en gewoon te studeren. Vorig jaar startte hij zijn avontuur bij de opleiding tot leraar geschiedenis bij Fontys.

Hoe is het om blind te zijn en bij Fontys te studeren? Tijdens het tweede inclusiecafé, genaamd De Witte Stok en georganiseerd door de lerarenopleiding in Tilburg (FLOT), horen de veertig aanwezigen daar alles over. Ze worden toegesproken door ervaringsdeskundige Mos, ondervinden zelf hoe het is om blind te zijn en krijgen informatie van medewerkers van muZIEum, een museum in Nijmegen dat bezoekers informeert over het leven met een visuele handicap.

Het inclusiecafé wordt georganiseerd door Yucata Lienga en Karin Verouden van FLOT. “Het eerste inclusiecafé, dat voor de zomervakantie plaatsvond, ging over Keti Koti. We stonden stil bij de gevolgen van de slavernij en hoe die in onze beeldvorming nog steeds doorwerken met betrekking tot kansen(on)gelijkheid tussen mensen."

Voor deze editie richten ze zich op studenten met een visuele beperking. "De keuze is daarop gevallen omdat we binnen FLOT maar één blinde student hebben. Ons statement is dat ook die ene student ertoe doet. We willen hem een podium geven”, legt Lienga uit. [Tekst gaat verder onder de foto]

En dat podium krijgt hij. De 22-jarige student Mos vertelt dat hij blind is geboren. Hij woont in Prinsenbeek bij Breda en zit in het eerste jaar van de opleiding tot docent geschiedenis, die hij over twee jaar verspreidt. Hij werkt als vrijwilliger in een Bredaas museum over de Tweede Wereldoorlog, waar hij mensen rondleidt en informatie geeft. Voorheen zat hij op de blindenschool in Rotterdam. Het is nu voor het eerst dat hij op een reguliere school zit.

Dat bevalt hem goed, vertelt hij. Al zijn er wel veel verschillen met de blindenschool in Rotterdam, merkt hij. “Op de blindenschool word je ‘geaaid’. Alle hulpmiddelen zijn er, alles is aangepast. Maar hier moet je jezelf zien te redden. Dat bevalt me wel. Het is een grote school, een anonieme wereld. Ik ga nu meer met goedzienden om en ik merk dat me dat meer ligt. Lessen zijn goed te volgen dankzij allerlei handige tooltjes, zoals de voice-overfunctie op mijn iPhone. Daarmee kan ik ook mailtjes en huiswerkopdrachten ‘lezen’.”

Toch zijn er ook dingen die minder prettig zijn. Het gebouw van Fontys is groot, lokalen zijn er in veelvoud. De standaardplekken waar Mos vaak les heeft, weet hij inmiddels te vinden. De balie en toiletten ook. “Maar het wordt lastig als er last minute wijzigingen plaatsvinden en we van lokaal moeten wisselen.” [Tekst gaat verder onder de foto]

Dat het lastig is om bepaalde plekken te vinden als je niks ziet, ondervinden ook de aanwezigen van het inclusiecafé. Zij worden, gewapend met een blinddoek en taststok, het terrein van Fontys opgestuurd. Uiteraard met een hulpje dat ze de weg wijst.

Interessant, vinden de studenten Laura, Jill en Isa. Zij studeren pedagogiek in Eindhoven. “Het is de bedoeling dat wij de wereld van jongeren ontdekken, en we willen ook de wereld van jongeren met een beperking verkennen. Daarom zijn we hier. Omdat dit onderwerp bijdraagt aan onze studie.”

Maar voor Jill is er ook een andere reden. “In mijn familie komt veel staar voor. Daardoor ben ik extra benieuwd naar hoe het is om een visuele beperking te hebben”, zegt ze. Of ze bang is om zelf staar te krijgen? Nee, dat dan weer niet. “Nog niet.” [Karen Luiken]