Stoppen

Hij is er klaar mee. Neef stopt. Te moeilijk, te ingewikkeld, te jong, te oud, te van alles-en-nog-wat. Even geen schoolgebouwen meer, docenten, treinen, bussen, drukte en vooral studiestress. En nu ligt hij op de bank. Nee, dat is geen luiheid of gemakzucht. Maar wat het wel is weet hij ook niet. Wat ga je dan doen nu, neef? Bietje werken, bietje dit, bietje dat. Misschien naar Oostenrijk, skileraar. Die komen ze daar tekort. Of een paar maanden weg. Waarnaar toe? Gewoon weg. Je kunt toch altijd gewoon even weg?

Tja, ik ben ook maar een oom die selectief luistert. Misschien heeft hij er de kantjes wel vanaf gelopen, denk ik. Maar dan denk ik ook meteen aan mezelf want ik liep er altíjd de kantjes vanaf. Ik wilde altijd weg en als ik dan weg was wilde ik weer terug maar terug was dan al weer weg. Tot ’t zo ver kwam dat ik niet meer wist waar ik was. En als je niet uitkijkt weet je ook niet meer wie je bent. En van de weeromstuit ga je dan maar vooruit vluchten. En word je advocaat op de Zuidas. Wat daar mis mee is? Nou, alles.

Skileraar, waarom niet neef? Ik zie je zomaar op een snowboard de zwarte piste afknallen. Bewonderende blikken, mooie meisjes, beetje geld verdienen, vrienden maken. En dan naar huis. Vooral op tijd naar huis. Want hoewel tijd niet bestaat, begint-ie wel te dringen.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.