Spanning en sensatie

De Amerikaanse Verkiezingen in november heb ik van begin tot eind gevolgd. Alle peilingen, voorspellingen en programma’s uitgepluisd. Ik ben zelfs ’s nachts wakker gebleven van de spanning. Twee weken geleden was dat wel anders. De Nederlandse verkiezingen raken me niet zo. Maar dat kan ook komen omdat onze peilingen zo onwijs accuraat zijn dat ze alle spanning uit de verkiezingen halen. En ik hou nu eenmaal wel van een beetje spanning en sensatie.

Ik heb in mijn leven tot nu toe twee keer gestemd bij landelijke verkiezingen. Op 9 juni 2010 was ik 2 maanden te jong en baalde ik enorm, want stemmen hoort bij ‘volwassen zijn’. En ik wilde heel graag volwassen zijn. Ook al woonde ik nog thuis en kon ik absoluut niet voor mezelf zorgen (lees: niet koken of wassen), dus eigenlijk maar goed dat ik geen stembiljet kreeg.

In september 2012 had ik het te druk met student zijn en zuipen en was ik totaal niet geïnteresseerd in de partijprogramma’s. Ik wilde alleen maar rebelleren tegen ons systeem, dus stemde ik blanco.
Ik was toen vooral tegen de ‘perfecte’ journalistiek-student zijn, die uit zijn hoofd wist wie op nummer 13 op de lijst van CDA stond. En die dat daarna in ieders gezicht wreef: “kijk mij álles weten” en die vragen stelde als: “Waarom verdiep jij je niet in wat de schoenmaat is van Diederik Samsom?” Terwijl ik werkelijk alleen maar bezig was met niet te sterven van de honger en mijn studie te halen. Helaas waren die mensen er te veel naar mijn goesting. En dus rebelleerde ik tegen ons systeem, maar óók tegen die perfecte student.

De shock op hun gezicht als ik zei: “Ik heb blanco gestemd en nou je bakkes houden”, was het meer dan waard.

In 2017 werkte ik in een bar en kwam ik thuis om 5 uur ‘s ochtends. Mijn ritme naar de gallemiezen en mijn interesse in de verkiezingen daardoor ook.

Dit jaar heb ik de verkiezingen voor het eerst bewust meegemaakt en ook bewust gestemd. Was ik niet beneveld door te weinig slaap of getriggerd door de boosheid jegens medestudenten. Ik kan je zeggen: spannend was de uitslag wederom niet. Maar dit jaar in ieder geval wel sensatie, al geloof ik niet dat ik je daarvoor wil bedanken Thierry. 

Jacky Eickes is afgestudeerd aan Fontys Hogeschool voor Journalistiek. Zij is redacteur van Bron en schrijft daarnaast ook elders al dan niet digitale kolommen vol. Lees hier de andere columns die zij voor Bron schreef.