Project graveyard

Deze column had je bijna niet gelezen. Ik had de deadline niet gehaald, omdat ik afgelopen weken geen ruimte in mijn agenda en mijn hoofd kon vinden iets op papier te zetten. En toen dacht ik: dat is precies waar deze column over mag gaan.

Maanden had ik mijn werk aardig onder controle, maar ik begin langzaamaan weer lekker in die valkuil te lopen: teveel enthousiasme voor de uren die je hebt, te weinig ruimte in je hoofd voor wat daar in moet.

Laat duidelijk zijn dat ik dit in de eerste plaats als mijn eigen manco zie. Blijkbaar doe ik iets niet goed om de baas te kunnen blijven over mijn eigen werk. Daarnaast besef ik dat binnen Fontys veel collega’s om me heen dezelfde ‘tekortkoming’ hebben. Ik spreek echter liever niet van een tekortkoming. Want hoe mooi is het om met collega’s te werken die hun werk zo belangrijk vinden dat ze hier met ziel en zaligheid in opgaan?

Ik zag gelukkig weer wat licht aan het einde van de tunnel toen ik afgelopen donderdag in een teambijeenkomst zat. Ook veel van mijn directe collega’s worstelen met ‘het manco’. Gedeelde smart is halve smart, maar daar helpen we elkaar niet mee. Want als mijn teamgenoten enthousiast projecten blijven oppakken waar ik deel van behoor uit te maken, dan wordt het als enkeling steeds lastiger om nee te blijven zeggen.

We hebben daarom gezamenlijk besloten om ‘Project graveyard’ op te richten: aan de hand van criteria gaan we bekijken welke projecten we gaan stoppen. Je leest het goed. Stoppen kan juist heel sterk zijn!

Hopelijk brengt dat weer wat lucht in ieders hoofd. En – misschien nog belangrijker – het geeft naar onze studenten het signaal af dat méér niet béter is. Wat wordt jouw Project graveyard?

Evelyne Meens neemt keuzes van zichzelf en anderen onder de loep en zet daarbij mensen graag aan het denken. Ze werkt bij Fontys als onderzoeker en expert Studie(keuze)succes en is auteur van het boek Een leven lang kiezen. Haar Bron-columns vind je hier.