Op kamers
Ik studeerde in Tilburg. Ik had mezelf wijsgemaakt dat ik leraar wilde worden. Een jaar eerder had ik mezelf wijsgemaakt dat ik journalist wilde worden maar toen ik naar de open dag van de Academie voor Journalistiek ging, bleek ik een dag te laat te zijn. Omdat ik kon tekenen probeerde ik het ook bij de Kunstacademie maar daar werd ik uitgelachen. Hahahahaha. Ik hoor ’t nu nog. Hahahahaha. Jaren tachtig, toen mocht je nog iemand uitlachen.
Ik woonde op kamers want mijn ouders waren geen vrienden van me, zoals tegenwoordig. Tegenwoordig blijven jongens en meisjes tot hun 23e thuis wonen. Samen naar Pinkpop, dat werk. Afijn, ik woonde boven een fietsenwinkel aan het Watertorenplein. Daar stond ook een verffabriek; De Regenboog. Geweldige stank natuurlijk. Jaren tachtig, toen mocht alles nog stinken.
Op een nacht kwam ik op mijn kamer en toen lag er een Brit op mijn bank. Hij rook naar een arbeider, ik weet nog dat ik dat dacht. Verbaasd maar te dronken viel ik in slaap en ’s morgens werden we wakker. Hij was chauffeur en was te laat bij De Regenboog aangekomen, een slaapplek gezocht en mijn kamer gevonden. Hoe, dat weet ik al niet meer. We ontbeten min of meer zwijgend en hij vertrok en wie weet woont hij nu in Leeds en vraagt zich ook nog wel eens af hoe hij die kamer in Tilburg vond. Dat had ik allemaal niet mee kunnen maken als ik bij mijn ouders was blijven wonen tot mijn 23e. Op kamers, een heel avontuur.
Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.