Onderwijsman van het jaar

De student had allerlei vragen. Wanneer moest de opdracht ingeleverd zijn? Hoe werd de opdracht beoordeeld? Waren er toetsingscriteria? Werden die ergens gepubliceerd? Was er een herkansing? Wanneer? En vooral: hoeveel studiepunten waren er te verdienen?

Dat wordt allemaal nog duidelijk, antwoordde ik, maar luister eens goed. Jij zit op school om te leren, toch? Om jezelf te ontwikkelen. Om als beter mens bij te dragen aan een betere wereld. Om kennis op te doen. Die studiepunten zijn niet het doel, beste vriend, maar slechts een bijproduct.

Ik keek tevreden de klas rond. Dat was nog eens mooi gezegd. En ook nog eens in vloeiend Engels. Laat maar komen, die nominatie voor onderwijsman van het jaar. ‘Studiepunten zijn niet het doel maar een bijproduct.’ Het zou zo op een t-shirt kunnen. Ik feliciteerde mezelf met mijn welsprekendheid en diepgravend inzicht in waar onderwijs écht om draait.

Bedankt, zei de student beleefd, ik begrijp het, maar als ik niet genoeg studiepunten heb, dan raak ik mijn verblijfsvergunning kwijt. Dat stond vorige week in een e-mail.

Bam! Een aantal gedachten schoten door me heen. Wat ben ik toch een ongevoelige lul-de-behanger! Lekker ingeleefd, geprivilegieerde eikel! Wat heftig voor die jongen. En daarna, in de slachtofferrol, het kan toch niet zo zijn dat een technofilosofietoets bepaalt of iemand wordt teruggestuurd? Dat is veel te veel verantwoordelijkheid voor een docent.

Maar. En dat was misschien nog wel het ergste: ik besefte ook meteen dat waar Rens de docent kopje ondergaat, Rens de columnist triomfantelijk  komt bovendrijven.

Rens van der Vorst is technofilosoof, werkt bij Fontys Hogescholen ICT en Engineering en is auteur van diverse boeken waaronder het onlangs verschenen Digitale Gremlins. Lees hier de eerdere columns die hij voor Bron schreef.