Neefje

Ik heb een neef die nu twee weken werktuigbouwkunde studeert (een paar maanden geleden was hij nog een neefje). Een mooie studie volgens zijn ouders. Neef beaamt dat. Wel met een communicantenlachje want wat weet hij nou eigenlijk? Hij is koud twee weken bezig waarvan de ene feestend en de andere zich verwonderd afvragend waar hij zich in hemelsnaam bevindt. Hij reageert schuw als een tante vraagt of de studie hem bevalt. Ik weet niet wat hij denkt maar wat zou ik denken, denk ik dan. Ik weet sowieso al niet meer wat ik dacht toen ik zeventien was. Waarschijnlijk vroeg ik me af wat een werktuig was. Ik ben een beetje bang van dat woord. Werk. Tuig. Er zit zoveel agressie in. En toch heeft het een positieve connotatie in relatie tot bouwkunde wat al veel sympathieker klinkt. Zou er trouwens wel eens een studie gekozen worden vanwege de naam? Lifestyle Informatics. Geodesie. Finoegristiek. Mediëvistiek. Intrigerende namen, toch? Het kan natuurlijk niet, maar als ik de kans zou hebben, zou ik me als menneke van zeventien inschrijven voor, pak ‘m beet, Geodesie. Na vier jaar hard studeren ben je klaar, je medestudenten zijn vrienden voor het leven, de eerste reünie is al gepland en een baan vinden levert geen enkel probleem op. In tegenstelling tot oude vrienden die als afgestudeerde werktuigbouwkundigen nauwelijks aan de bak komen. Maar jij hebt niks te klagen, temeer omdat je vriendin als cum laude afgestudeerd Finoegristica een prima salaris bij een betrouwbare werkgever heeft. Auto van de zaak, dertiende maand.

Ik had het erover met mijn neef. Maar na ’n minuut of zo dwaalden zijn ogen af. Jammer, ik weet zeker dat hij het als geodeet prima zou doen.