Neef III

Ik zag ‘m voetballen. Soort voorstopper. Keihard zijn man uitschakelend, kin vooruit, borstkas opgeblazen en gespierd als een cheetah. Hij lachte naar de zijlijn waar moeder stond. En toen hij na de rust uit de kleedkamer kwam gaf hij mij een hand en de hond een aai. Maar neef is toch onzeker want neef weet niet of hij door moet gaan met zijn studie. Dat is al vroeg in het schooljaar maar voor beslissingen kun je er niet vroeg genoeg bij zijn ook al zijn het niet de goede, achteraf bezien. En daar zit ‘m nou net de crux, de kneep, het dilemma, de rottigheid. Wanneer doe je het goed?

Zijn studietijd is een verdichting van tijd. Hij heeft nauwelijks kans om te landen; het is aankomen en opstijgen, vier jaar lang. Als een toestel van Ryan Air. Je zit net in je ongemakkelijke stoel en de wielen raken alweer de landingsbaan. Hup, d’r uit en wegwezen, volgend ritje, chop chop.

Er zijn zoveel momenten en plekken om af te haken. Peinzend achter je biertje aan de bar. In de kleedkamer van je voetbalclub, zondagavond als je gedachteloos naar het ontplofte kapsel van Pierre van Hooijdonk kijkt of maandagochtend in je bed (sta ik op of laat ik alles over aan het toeval).

Er zijn meer momenten en plekken om door te gaan. Kom op, neef!