Neef II

We aten bij Pesos, een restaurant met grote volle borden en hard pratende mensen. Hoe kunnen mensen zo hard en zo veel praten met die grote borden die zo vol eten liggen, vroeg ik me af toen ik mezelf even kon horen denken. Prachtige naam voor een restaurant trouwens: Pesos. Het heeft iets cafetaria-achtig. “Gooit er voor mij een Pesos in”. Met verbazing keek ik naar pagina drie van de menukaart. Er stond namelijk een personeelsadvertentie. Afwassers gevraagd. Ik bestelde toch maar iets anders.

De neef uit een eerdere column zat tegenover me. Hij was gegroeid, dat zag ik. Een volwassen randje, een combinatie van een schuchtere glimlach en een stellige oogopslag. De havist is verdwenen, ik zag een student werktuigbouwkunde. Hij vertelde.

‘Ik vind de vrijheid mooi. Ik kan met iedereen praten. Ik ben hier mezelf. Het is hard werken. In het begin had ik ’t moeilijk. Ik vind de vrijheid mooi’.

Hij vindt de vrijheid mooi. Ik weet niet welke vrijheid hij bedoelt. Ik waag een poging. De vrijheid om rond te kijken, verwonderd te zijn, te studeren op je kamer wat niet leuk is maar op de een of andere manier belangrijk en dat is wel leuk. De vrijheid om te luisteren naar nieuwe mensen die je niks opleggen, die je niet sturen, die je gelijkwaardig tegemoet treden. De vrijheid om de toekomst in te gaan met, hoe zeg je dat, visie, inzicht of eigenheid. Ja, zo zeg je dat.

Het Is een mooi menneke, die studerende neef van mij.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.