Nederlands op de bowlingbaan

Sterft het vak Nederlands uit? Er hebben zich maar een paar honderd jongens en meisjes aangemeld voor een studie Nederlands. Oudere mensen hebben de neiging om zich daar dan druk over te maken. Dat deed ik ook. Maar toen ging ik bowlen met mijn gezin.

Op de baan naast me gooiden vier jongens en twee meisjes de ene strike na de andere. Ik werd er zenuwachtig van, zeker toen ik niet ‘mijn’ bal kon vinden. ‘Mijn’ bal is niet te zwaar, niet te licht, met een juiste vingers-duim verhouding en een donkere kleur. Ik gooide waardeloos. Op de achtergrond klonk luide hiphop en Nederlandstalige rap die ik niet verstond. De vier jongens en twee meisjes zongen echter alle teksten mee. Mijn verbaasd geopende mond viel nog verder open toen ik mijn dochter van twaalf hetzelfde zag en hoorde doen.
Ik vind ‘Paradise by the Dashboardlight’ een vreselijk nummer. Hoewel ik er wat voor over had gehad om het op dat moment te horen, besefte ik tegelijkertijd dat de Nederlandse taal op de bowlingbaan gemaakt wordt. En in de supermarkt, het voetbalstadion, de sauna. Overal.

Een dag later keek ik een televisieprogramma waar de rol van muziek voor dementerende mensen werd uiteengezet. Adembenemende beelden. Bij de eerste tonen veerden dementerenden op. Er gebeurde iets in hun hoofd, herinneringen werden gekoppeld aan klanken en die twee werden weer gekoppeld aan taal en beelden.

Muziek en taal. Laten we er gulzig én voorzichtig mee omgaan.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.