Nederlanders

Ik fietste met mijn zoontje over de Golden Gate Bridge want het was vakantie. Daarna wilden we via Alcatraz met de ferry terug naar San Francisco. Wat ’n opschepperij hè? Maar wel waar. Verder met mijn verhaal. Bij de ferry moesten we heel lang wachten. We stonden in de rij en achter ons probeerden drie Amerikanen van diverse komaf (Midden-Oosten, Oosten, Latijns-Amerika) één fietsslot door drie fietsen te krijgen. Gedoe, lol, bluf, plezier en het lukte niet echt. Voor me stonden twee Nederlandse jonge mannen, net afgestudeerd vermoedde ik. Eigenlijk nog jongens maar daar namen ze kennelijk geen genoegen mee want ze bespraken met een kennelijke staat van kennis de kennelijke staat van Nederland. In other words; het ging over mij en jou en ze wisten álles. Hoe het moet. Werk, gezondheidszorg, politiek, onderwijs. Ik hoorde heel vaak: ‘Ik ben het niet me je eens’ en: ‘De meeste mensen weten niet dat…’

Mijn zoontje was een beetje bang voor de drie Amerikanen met hun fietsslotgedoe. Hier en daar een tatoeage, fucks en gebulder; het bekende werk. Maar ik werd bang van die Nederlandse jongens en hun pasklare theorieën, hypotheses en analyses. Ik dacht aan de kabinetsformatie, achterkamertjes, de opgelegde beleefdheid, de namaakgezelligheid, het Nederlands elftal.

‘Fuck!’ Het was gelukt. Met een paar flinke high fives werd het fietsslotsucces gevierd. Ik keek naar ze. Amerikanen. Ze hebben een fuck you-houding die er toe doet. En terwijl ik dat dacht, theoretiseerden de Nederlandse jongens ongestoord verder.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.