Margreet bezorgt diploma’s aan de deur
Studenten die afstuderen kunnen door de coronacrisis hun diploma niet fysiek krijgen uitgereikt. Margreet van Putten (66), coördinator post-bacheloropleiding diabetespodotherapie, vond daar een oplossing voor. Zij reisde 1560 kilometer om de diploma’s persoonlijk te overhandigen.
“De diploma-uitreiking werd uitgesteld en vervolgens nog eens uitgesteld. De studenten wisten niet wanneer zij eindelijk het papiertje in handen kregen. Daarom kwam ik met het idee: ik heb toch maar vijftien studenten, waarom zou ik ze niet langs brengen?” Van Putten is twee weken bezig geweest om alle studenten te bezoeken.
Zelf in risicogroep
Ze heeft even moeten wachten tot zij zelf de deur uit mocht, omdat ze bijna 67 is en in de risicogroep valt. “We moesten natuurlijk de anderhalve meter afstand houden en we mochten geen handen geven.”
“Ik heb voor deze tocht een reisplan gemaakt. Ik heb gekeken waar de cursisten woonden en hoe ik bepaalde adressen kon combineren. Nederland is niet zo groot, dus het was prima te doen. Dat kun je niet doen met zestig studenten, maar dit waren er maar vijftien.”
Vier kilometer lopen
Ze bezorgde bijna alles met de auto, behalve één student uit Eindhoven, die ze te voet bezocht. “Het was een flinke vier kilometer lopen, ik kwam daar helemaal bezweet aan met mijn rugzakje. Dat kwam ergens ook goed uit, want ik wilde toch iets aan mijn gezondheid doen.”
Ze bezocht de studenten thuis of op hun werk. “De reacties waren fantastisch”, vertelt ze, “sommige studenten hadden zelfs eten gemaakt. De actie werd hartelijk ontvangen en ze lieten stuk voor stuk weten hoe bijzonder zij het vonden.”
Klein contactmoment
Daardoor vond ze het niet erg dat ze zo lang onderweg was voor een klein contactmoment. “Het is wat het is. Je bent eigenlijk maar een kwartiertje binnen, behalve als ze wat eten en drinken hadden klaarstaan. Het was ook erg fijn dat ik van het toilet gebruik kon maken, want die zijn dicht bij tankstations.”
Na 35 jaar werkzaam te zijn voor Fontys, ging Margreet vorig jaar december met pensioen. Ze is na haar pensioen nog steeds één dag in de week blijven werken, omdat er nog geen vervanging was voor haar functie.
“Het was fijn om nog wat te kunnen doen in deze crisistijd. Op deze manier hoefde ik niet thuis voor me uit te staren. Ik heb hart voor de zaak en deed het met erg veel plezier. Het zou niet mijn voorkeur hebben om het altijd op deze manier te doen, maar je bent twee jaar lang met elkaar betrokken, dus je sluit toch iets samen af.” [Kasper Wienk]