Maar, zo ben ik gewoon

Ik keek laatst schuddebuikend naar een oude show van Ronald Goedemondt. High van de dopamine zat ik één van zijn typetjes te bewonderen: een glazig uit zijn ogen kijkende Brabander die zonder aspiraties door het leven vegeteert. Het antwoord van dit ambitieloze typetje op de vraag waarom hij deed wat hij deed, was: “Maar, zo bén ik gewoon!”

Iemand anders wel eens deze woorden horen zeggen? Of zijn ze een keer over je eigen tong gerold? Van iemand die dit zegt, kun je twee dingen vinden…

Je vindt het heel bewonderenswaardig dat iemand zijn aangeboren genen-set als lotsbestemming heeft aanvaard. Dat iemand tot échte acceptatie in staat is en het leven kan leiden zoals het komt. Dat iemand eigenlijk zegt “Dit is wie ik ben, je hebt er maar mee te dealen.”

Je kunt ook zeggen dat deze mensen elke vorm van verantwoording van zich afschuiven. Dat ze zichzelf als het ware als schichtig hertje aan de leeuw (het leven) aanbieden, zonder enig gevoel van zelf-determinatie. Dat ze zich vrijpleiten van enige verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag.

Je voelt het al. Ik ben die laatste mening toegedaan. En daarom zou persoonsvorming binnen het hoger onderwijs één van de belangrijkste doelstellingen moeten zijn. Ieder gezond mens heeft groeipotentieel los van zijn aangeboren persoonlijkheid. Iedereen heeft de mogelijkheid zijn leven te creëren en vorm te geven. Dat vind ik.

Maar ja, zo ben ík gewoon.

Evelyne Meens neemt keuzes van zichzelf en anderen onder de loep en zet daarbij mensen graag aan het denken. Ze werkt bij Fontys als onderzoeker en expert Studentsucces.