Lonne maakt casestudy over zieke moeder: 'Confronterend maar leerzaam'

Verpleegkundestudent Lonne heeft voor haar opleiding een casestudy geschreven over haar zieke moeder. Borstkanker, uitgezaaid, ongeneeslijk. Een heftige en soms confronterende opdracht, maar tegelijkertijd ook erg leerzaam. “Ik vond het heel interessant.”

Lonne zit momenteel in haar derde jaar van de opleiding Verpleegkunde. In september begon ze aan de minor Oncologie. “Daar kregen we de opdracht om een casestudy te doen. Dat mocht een door Fontys aangereikte casus zijn, maar ook een zelf ingevulde”, zegt de student. “Aangezien ik met mijn moeder het perfecte proefkonijn heb, besloot ik de focus op haar te leggen.”

Uitzaaiingen
Pink van Veen, de moeder van Lonne, ontdekte zeven jaar geleden dat ze borstkanker heeft. Tijdens een gesprek aan de keukentafel van haar dochter vertelt ze er open over. “Als je vijftig wordt, mag je naar de bevolkingsbus. Dat deed ik en het bleek meteen raak te zijn. Ik heb er nooit iets van gemerkt.”

Jaren met chemobehandelingen, immunotherapie, operaties, bestralingen en het slikken van hormonen volgden. Geen fijne periode, maar Pink legde zich erbij neer. Ze moest wel. En bovendien was er nog uitzicht op een goede toekomst. Genezing was mogelijk, zeiden de artsen.

Totdat twee jaar geleden het noodlot toesloeg. Net op het moment dat Pink bijna klaar zou zijn met alle behandelingen, werden er uitzaaiingen ontdekt in haar botten en lever. Onschuldige rugpijn - “want welke harde werker heeft daar geen last van” - bleek een grote tumor.

Gala
Lonne: “We kwamen erachter toen we mijn gala vierden. Op school kon dat niet vanwege corona, dus deden we het thuis met de familie. Dat was de avond dat het fout ging; toen brak mama haar rug.”

Pink ging naar het ziekenhuis en vanaf dat moment ging het heel snel. Operaties, nieuwe behandelingen, een compleet plan werd opgesteld. Maar één ding was al vrij snel duidelijk: genezen kon niet meer. Ze ging de palliatieve fase in en de focus lag alleen nog op het verlengen van het leven. “Dan is het kijken hoelang het duurt”, zegt ze. “Het kan een jaar zijn, maar er zijn ook mensen die nog vijftien jaar leven.” [Tekst gaat verder onder de foto]

In het begin viel alles weg, later kwam pas het besef. “Ineens denk je: ik heb veel te weinig tijd besteed aan dit en dat. En dit en dat is altijd het gezin of de mensen waar je van houdt. Het is nooit je kantoorbaan.”

En dus ruilde de in Eersel wonende Pink haar baan als bestuurder van verpleeg- en verzorgingshuizen in voor losse freelanceklussen. Ze deed alles om zoveel mogelijk tijd met haar familie over te houden. “Als je weet dat je doodgaat, wil je met je gezin zijn, op vakantie gaan, rustig koffiedrinken in de ochtend. Je denkt dat je een bucketlist wilt, maar dat hoeft helemaal niet. Voor mij is het samenzijn prioriteit.”

Casestudy
De extra momentjes die ze met Lonne heeft vanwege de casestudy, zijn dierbaar. Voor Pink, maar ook voor Lonne. “Ik ben de afgelopen tijd veel meer met haar ziekte bezig geweest”, zegt de student. “Dat kan misschien confronterend zijn, maar eigenlijk vind ik het vooral interessant om er op een andere manier naar te kijken. Dat is ook waarom ik voor de minor Oncologie heb gekozen. Als mama niet ziek was geweest, had ik waarschijnlijk een andere keuze gemaakt.”

Voor de casestudy hebben de moeder en dochter veel en lang met elkaar gepraat. Geen gesprekken tussen ouder en kind, maar gesprekken tussen twee gelijken. Heel bijzonder, omschrijft Pink het. “We hebben het nu over medicijnen, over de bijwerkingen en over hoe ik daarmee omga. Lonne kijkt er met een professionele blik naar.”

Lonne: “We leren in onze opleiding veel over ‘eigen regie’ en over het belang van ‘kwaliteit van leven’ voor de patiënt. Door het maken van deze casestudy en de gesprekken met mijn moeder weet ik veel beter wat dit nu precies betekent, en hoe verpleegkundigen hierin kunnen helpen”.

“We zijn een open gezin en praten makkelijk over de ziekte, maar toch konden we door dit project veel meer de diepte ingaan”, vervolgt Lonne. “We hebben het bijvoorbeeld gehad over angst. Mama is niet bang voor de dood, maar wel voor het achterlaten van haar dierbaren. Ons dus. Dat was wel moeilijk om te horen.”

Geluksmomenten
De tijd die ze samen nog hebben, besteden ze zoals ze het altijd al hebben gedaan. Vanmiddag, na dit interview, gaan ze samen winkelen en uit eten. Genieten van de kleine dingen, dat staat voorop. Want het kan zomaar afgelopen zijn.

“Wat ik het zwaarst vind aan dit proces”, zegt Lonne, “is de onzekerheid. We weten niet hoelang mama nog heeft, maar we weten wel dat ze gaat overlijden, dat er ooit een aftakeling komt. Ik wil heel graag nog trouwen. Kan mijn moeder daar nog wel bijzijn?” [Karen Luiken]