Loiza Lamers inspireert studenten tijdens masterclass

Bomvol was het donderdagmiddag in het Parktheater in Eindhoven. Een zaal vol Fontys-studenten luisterde daar naar het indrukwekkende verhaal van Loiza Lamers bij de eerste editie van Fontys Masterclass, de opvolger van het Denk Groter Debat.

De rode stoelen in het Parktheater zijn gevuld met studenten, docenten en hier en daar een ouder. Op het podium staan twee tribunes met ook daar tientallen studenten. Pontificaal in het midden twee stoelen: een voor Loiza Lamers, de andere voor presentator Marcel van Herpen.

De twee gaan anderhalf uur lang, samen met het publiek, in gesprek over diversiteit en inclusiviteit. Maar ook over Loiza’s transitie en de uitdagingen waar ze dagelijks mee te maken krijgt. De drukte in de zaal bewijst dat zowel het onderwerp als de gast erg in trek is.

Twee van de vele aanwezigen: Max en Pleun, studenten Communicatie. “Ik heb haar vrijwillig verplicht meegenomen”, zegt Max over Pleun. 

“Ik ben zelf heel veel bezig met diversiteit en inclusie. Zag deze masterclass voorbij komen en dacht: daar ga ik heen. Zowel vanwege het onderwerp als vanwege Loiza. Ik vind haar verhaal interessant en ben benieuwd wat ze daar verder over te zeggen heeft.”

Vastbesloten
Loiza is geboren in het verkeerde lichaam. Zeven jaar was ze toen ze aan haar transitie begon. Zeven jaar en vastbesloten. “Ik ben geboren als transgender en heb me altijd vrouw gevoeld”, vertelt Loiza. “Langzaam maar zeker kom je op een punt waarbij je denkt: ik zit in het verkeerde lichaam.”

Ze is altijd open en eerlijk geweest over haar gevoelens. Bij haar ouders kon ze alles kwijt. Ook al wisten ze niet wat hun dochter doormaakte - twintig jaar geleden werd er nog niet over dit onderwerp gepraat, laat staan dat het op tv kwam - ze steunden haar volledig.

“Het pad dat ik heb gekozen is niet altijd gemakkelijk geweest”, zegt Loiza. “Het heeft voor veel stress gezorgd, ook bij mijn ouders. Maar de onvoorwaardelijke liefde was er altijd. Mijn moeder liet me in meisjeskleding naar school gaan en zat achteraf huilend in de auto. Ze liet me zijn wie ik wilde zijn.” [Tekst gaat verder onder de foto]

Holland’s Next Top Model
Loiza hoorde bij de eerste twintig kinderen die op jonge leeftijd een transitie doorging van man naar vrouw. “Vanaf mijn zevende heb ik heel veel gesprekken gevoerd. Als je twaalf bent mag je beginnen met pubertijdsremmers en pas vanaf je zestiende start je met het nemen van vrouwelijke hormonen.”

Twintig jaar was ze toen ze deelnam aan Holland’s Next Top Model en dat programma, als eerste transgender ooit, won. “Ik wilde altijd anoniem blijven, maar ik heb toch de keuze gemaakt om mee te doen en mijn verhaal te delen. Hoe spannend dat ook was, de reacties achteraf waren hartverwarmend. Het was bijzonder, het was mooi, maar ook veel.”

 Vragen
Vanuit de zaal komen verschillende vragen. Van docenten, maar vooral van studenten. Eentje is afkomstig van een nonbinaire student die zich net als Loiza in de modellenindustrie bevindt. Ze vraagt zich af wat er op dat gebied beter kan als we het hebben over inclusiviteit.

Loiza: “Het genderaspect wordt tegenwoordig steeds meer geaccepteerd. Ik weet zeker dat er nog veel winst te halen is, maar het plaatje is aan het veranderen. Er is meer diversiteit, je hoeft geen maatje 34 meer te hebben. Ook al zijn we er nog lang niet, de eerste stappen worden gezet.”

Gewoon Loiza
Een andere vraag wordt gesteld door Marco, student Sociale Studies. Hij wil weten wat Loiza’s mening is over de aankondiging die ze voorafgaand aan de masterclass kreeg. Daarbij werd gezegd dat ze tegenwoordig door het leven gaat als Loiza, maar vroeger Lucas heette.

Die komt binnen. Er wordt volgens Loiza namelijk nog steeds te veel in hokjes gedacht. Loiza wordt vaak ‘transgender Loiza’ genoemd, in plaats van gewoon Loiza. En dat is dubbel, vindt ze.

“Aan de ene kant denk ik: geef me dat label maar en dan draag ik ‘m met trots. In de hoop dat ik alle hokjes kan doorbreken. Maar aan de andere kant is het ook weer niet nodig om mij Lucas te noemen. Ik ben gewoon Loiza.” 

Monica
De vragen van de studenten worden afgewisseld met fragmenten op een groot scherm. Daarbij komt ook Monica voorbij, die tot voor kort door het leven ging als Kees. Ze is 77 jaar oud en kwam pas op late leeftijd uit de kast als transgender. Ze heeft een vrouw en kinderen. 

Als presentator Marcel van Herpen verklapt dat Monica in de zaal zit, raakt ze met Loiza in gesprek. “Ik ben stikjaloers op jou”, zegt Monica. 

“Niet op de dingen die je allemaal hebt meegemaakt, maar op het feit dat je veel meer toekomst hebt dan ik. Ik heb niet de vrouw tot ontwikkeling kunnen laten komen die ik had willen zijn. Heb geen jeugd gehad, geen plezier in mijn identiteit. Ik leefde in een fantasiewereld. ’s Nachts was ik in gedachte vrouw, overdag een man.”

Loiza reageert emotioneel en zegt: “Ik vind het heel stoer dat je er op deze leeftijd alsnog voor uit bent gekomen, daar heb ik heel veel respect voor. En bovendien ben ik ook stikjaloers op jou. Dat jij kinderen van jezelf hebt kunnen krijgen.” [Karen Luiken]