Lang en vaak gelukkig

Elk sprookje begint met ‘er was eens’ en eindigt met ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Nu ben ik echt gek op sprookjes en wil ik nooit iets schrijven wat ‘sprookjes’ zou kunnen beledigen. Als je goed leest of luistert kun je zelfs veel van sprookjes leren. Mijn motto 'als je goed kan dromen is het echt' is bijvoorbeeld gebaseerd op Assepoester. Maar toch. Die laatste zin van dat sprookje, ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’, zette me aan het denken.

Het lijkt bijna te zeggen dat we iets in ons leven moeten bereiken – een bepaald meetpunt of ijkpunt - zodat we daarna nog lang en gelukkig leven. Voor de één is dat een gezin. Voor de ander een eigen bedrijf. Noem maar op. Een moment waarop je zegt: 'Ja, nu mag ik langzaam oud worden'.
Maar hoe kun je dat nou zeggen?
Is er ooit een enkel, uniek moment in je leven dat je vaststelt: 'Vanaf nu leef ik nog lang en gelukkig'?

Is het echt zo dat Assepoester na het vinden van haar prins niks meer te overwinnen heeft? Wat nou als de prins heel veel scheten laat in bed? Of als de schoonfamilie van de prins niet te harden is? Wat als Assepoester toch opeens wil backpacken in Australië?
In plaats van een lang en gelukkig leven, geloof ik dat je gehele leven bestaat uit ups and downs. Elke keer een nieuw hoofdstuk dat je opent en afsluit. Tot aan je laatste hoofdstuk.

Dus, zo zie ik mijn sprookje: er was eens een 23-jarig meisje met ambitie en ze leefde een erg lang, afwisselend en gelukkig leven waarin vele dromen uitkwamen. Maar ook een leven waarin verschillende obstakels te overwinnen waren en ze soms even ongelukkig was. Om vervolgens weer gelukkig te zijn.

Guusje Slagter is student aan Fontys Academy for Creative Industries, auteur van 'Dit Ben Ik' en 'De Kleine wereldverbeteraar' en eigenaar van Bureau Dit Ben Ik.