Laaaangzaaaam
Toen ik 11 was moest ik naar de logopedist. Ik praatte te snel en onduidelijk. De leraar kon mij niet verstaan en dat wilde wat zeggen, want ik groeide op in Oudenbosch. Daar is niemand te verstaan.
Toen ik 25 was handbalde ik op hoog niveau in Papendrecht. Na de wedstrijd waren er radio-interviews. De andere spelers zeiden dan: ‘Ga jij maar, Rens, dan denken ze dat er een Tsjech bij ons handbalt.’
Inmiddels heb ik van praten mijn beroep gemaakt. Ik lul wat af. Podcasts, feestjes, podia, tegen collega’s en studenten. Niemand klaagt nog over de verstaanbaarheid, maar ik hoor nog regelmatig dat ik snel praat. Meestal knik ik dan beleefd, maar pas zei ik tegen iemand: ‘ik praat niet snel, jij luistert langzaam.’
En dat klopte. De man bekende wel eens een podcast van mij afgeluisterd te hebben op halve snelheid. Nou wist ik dat je podcasts sneller kunt afspelen. Best handig. Maarten van Rossem, bijvoorbeeld, praat pas normaal op anderhalve snelheid. Maar waarom zou je de snelheid lager zetten?
Ik zocht een podcast van mezelf op en probeerde het uit. Het was tragisch en hilarisch tegelijk. Alsof ik vier dagen niet geslapen had, daarna een cocktail van wodka en valium had verorberd én vervolgens een joint opgestoken.
U kent vast wel de uitdrukking: vroeger wilden we dingen, maar waren ze onmogelijk. Nu zijn dingen mogelijk, maar moeten we ons afvragen of we ze wel willen.
Het vertragen van Podcasts lijkt me daar een heel mooi voorbeeld van.
Luister hieronder!
Rens van der Vorst is technofilosoof, werkt bij Fontys hogescholen ICT en Engineering en is auteur van diverse boeken, waaronder Digitale Gremlins. Lees hier de eerdere columns die hij voor Bron schreef.