Klusacademie

Ik was op een BBQ met veel mensen die ‘hun’ zeiden en zinnen als ‘ik heb net zoveel weinig honger dan jou’. Je kunt je daar druk over maken. Doe dat niet. De kans dat je een solide metselaar of bevredigende stukadoor treft is pittig, zoals ook de aanwezigheid van een gewetensvolle timmerman, puike loodgieter of secure elektricien. Mijn advies: praat met ze, gooi een Thüringerworst op het vuur, halveer deze en biedt een helft vriendschappelijk, maar niet opdringerig, aan. Geen knipoog, daar worden klussers zenuwachtig van. Klussers zijn bèta, laat dat duidelijk zijn. Zo worden ze geboren. Ze zien hout en gaan dat, doorspekt met timmerhormonen, te lijf. Een steen móet op een andere steen en plus en min en zus en zo en hier en ginder. Ik wilde altijd een klusser zijn, echt! Maar ik had nooit de kans, verdomme. Er was zo veel taal in mijn leven, voor hamer en troffel was geen ruimte.

Wat mij betreft moet er een Klusacademie komen. Niet voor mij, daar is mijn alfa te groot en de rest van mijn onpraktische leven te kort voor. Maar voor al die jongens en meisjes die de begeerte om stucadoorsel op een muur te strijken niet kunnen onderdrukken. Die in planken en spijkers dromen. En schroeven. Ik vergeet haast de schroeven; hoe kan ik ze vergeten; schroeven zijn zo belangrijk. Kluns die ik ben. Of is het kluns dat ik ben?

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes. Hij is onze columnist.