Kijkavonden: alles om in de smaak te vallen

Samen met zo’n tien andere meiden was ik afgereisd naar mijn toekomstige studiestad voor de kijkavond van een 12m2 grote kamer. Met zijn allen zaten we rond een plastic tafel in de TL-verlichte keuken, waar de restjes eten van vorige week nog op het fornuis zaten aangekoekt. Toch waren we allemaal vastberaden om ons deze avond van onze beste kant te laten zien.
De huisbewoners onderwierpen ons aan een verhoor om ons ‘wat beter te leren kennen’. ‘Naar wat voor muziek luister je? Gebruik je drugs? Je bent toch niet vegetarisch?’ Eén voor één gingen ze het rijtje af. Zo nu en dan werd er goedkeurend geknikt door een rokende hipsterboy, die duidelijk genoot van zijn machtspositie als gespreksleider van deze hospiteeravond. De druk om in de smaak te vallen was groot, dus ik probeerde de meest wenselijke antwoorden te geven. Muziek? Alles! Drugs? Mik het er maar in!
Na het verhoor bleef ik nog even hangen in het met onkruid overwoekerde tuintje, nog steeds wanhopig om mijn feestwaarde te bewijzen. Iedereen die eerder naar huis was gegaan om de trein te halen, was sowieso al afgevallen omdat ze niet gezellig genoeg waren, vertrouwde de hipsterjongen me toe. Na een uur lang grote verhalen van de brallende bewoners te hebben aangehoord, stapte ik op mijn fiets.
Kijkavonden zijn vaak hét moment waarop studentenhuisbewoners zich een momentje superieur kunnen voelen, wanneer ze hun krot mogen verdelen onder wanhopige studenten. Dit huis was daar flink in doorgeslagen. Eenmaal thuis appte ik dat het van mijn kant toch niet zo nodig hoefde. De juiste keuze, zo bleek. Want een week later vond ik alsnog een kamer. Waar ik niet hoefde te pochen over mijn interessante muzieksmaak, wilde drugsgebruik of carnivorendieet om in de smaak te vallen.

Eva Witte studeerde Journalistiek bij Fontys en werkte voor Bron. Deze column stond ook in Bron Magazine.