Ruinerwold-kind Israël: ‘Praat met anderen over je emoties’
25 jaar afgesloten zijn van de buitenwereld. Het overkwam Israël van Dorsten als een van de kinderen van Ruinerwold. Hij schreef een boek over zijn uitzonderlijke jeugd en vertelt erover tijdens de Fontys masterclass mentale gezondheid. Zijn belangrijkste boodschap: ‘Praat met anderen over je emoties.’
De Fontys masterclass over mentale gezondheid met Israël van Dorsten maakt onderdeel uit van de Dutch Happiness Week (DHW). Op verschillende Fontyslocaties in Eindhoven en Tilburg worden voorstellingen, colleges, dialogen en workshops aangeboden die passen binnen het thema geluk en verbinding.
Twee jaar geleden ging er een siddering door de Nederlandse samenleving bij de uitzending van De kinderen van Ruinerwold. In deze documentaireserie vertellen de broers Edino, Israël en Shin en zus Mar Jan over hun uitzonderlijke jeugd. Jarenlang woonden ze met negen broers en zussen in het geheim en ongeregistreerd in een boerderij in Ruinerwold, onder strikt regime van hun strenggelovige vader.
Na de documentaire verscheen het boek Wij waren, ik ben. Weg uit Ruinerwold. Daarin beschrijft Israël van Dorsten (29) zijn persoonlijke verhaal. Zijn vaders geloof en overtuigingen waren jarenlang zijn realiteit. Ze praatten met geesten van overledenen en streden samen tegen het kwaad. Tot er scheuren kwamen in Israël zijn geloof en hij de boerderij ontvluchtte.
Machtsmisbruik
Van Dorsten was jarenlang slachtoffer van machtsmisbruik en fysieke en psychische mishandeling. Over de gevolgen daarvan en de hulp die hij na zijn vlucht kreeg, vertelde hij maandag in een bomvolle zaal van het Parktheater in Eindhoven.
Zo’n 950 Fontysstudenten en enkele tientallen medewerkers gingen met hem in gesprek over mentale gezondheid. Niet zonder reden: het aantal jonge mensen met mentale gezondheidsklachten groeit schrikbarend volgens het Nederlands Jeugdinstituut (NJi).
Lees verder onder de foto.
Meteen deelt Van Dorsten de eerste les uit. Op de vraag welke vragen niet gesteld mogen worden, volgt het antwoord dat hij geen kwesties uit de weg gaat. ‘Ik wil niet dat er zich blokkades gaan vormen. Als ik iets moeilijk vind, vraag ik me af hoe ik ermee om kan gaan zodat het wel lukt.’
Zijn reactie nodigt de studenten uit om de diepte in te gaan. Een van hen wil weten wat Van Dorsten de samenleving wil meegeven. ‘Praten heeft mij na mijn vlucht enorm geholpen om mijn ervaringen te verwerken. Ik raad mensen aan om open te zijn over hun emoties. Blijf er niet mee rondlopen. Vrijwel iedereen wil je helpen.’
Daarop reageert Myrthe, studente Toegepaste Psychologie. “Je emoties delen is een taboe in onze samenleving. Vooral onze generatie heeft daar moeite mee”, constateert ze. “Als we het moeilijk hebben, zoeken we afleiding en stoppen we onze gevoelens weg.”
Lees verder onder de foto.
Een andere student haakt daarop in en vraagt wat Van Dorsten hulpverleners zou aanraden. ‘Niet te veel invullen wat je denkt dat er aan de hand is, maar luister en beweeg mee met de behoefte van degene die om hulp vraagt.’ Van Dorsten voelde zich niet gehoord toen hij voor zijn vlucht met hulpverleners contact zocht. ‘Daarom liep ik vast.’
Veerkracht
Maar de hamvraag is: hoe hield hij het al die jaren in afzondering vol? Volgens Van Dorsten word je veerkrachtig van tegenslagen. ‘Ik heb momenten gehad dat ik niet wist hoe het verder moest, dat ik geen uitweg meer zag. Toch hield ik vol. Hoe weet ik niet precies. Waarschijnlijk door het onbewuste besef dat ik geen controle had over de situatie, maar wel over mezelf.’
Onder de indruk van zijn persoonlijke relaas en vol bewondering voor zijn wijsheid en openheid verlaten de studenten de theaterzaal. Hermen Horzelenberg, student Toegepaste Psychologie, staat in de foyer na te praten. “Ik vind het heel indrukwekkend dat je zo positief uit zo’n vreselijke jeugd kan komen. Dat inspireert me enorm.”
Lees verder onder de foto.
Anna (niet haar echte naam) studeert Pedagogiek en heeft zelf een moeilijke tijd achter de rug met een narcistisch vriendje. Pas na twee jaar durfde ze erover te praten, nadat ze er mentaal aan ten onder ging. Schaamte weerhield haar ervan om hulp te vragen. “Voor de buitenwereld hield ik de schijn op. Maar je hebt jezelf ermee als je er niet over praat. Daarom vind ik het heel goed dat het bespreekbaar wordt gemaakt.”
Schaamte
Dat is ook de les die Karin Reijnders en Annerieke Beishuizen, beiden docent Verpleegkunde, hun studenten willen meegeven. “De boodschap dat je er mag zijn en dat je je niet hoeft te schamen of hoeft weg te cijferen. Als je het benoemt, kan er hulp komen. Houd je het voor jezelf, dan blijven de deuren dicht. Voor hulpverleners is het belangrijk dat we luisteren en er zijn voor anderen.” [Marieke Verbiesen]