Ik weet niet of ik nog besta

Dat een Fontys-student een lek ontdekt bij Apple is opzienbarend. Maar opzien baren is niet hetzelfde als de voorpagina van een landelijk dagblad halen. Dat geeft te denken.

Apple heeft er natuurlijk belang bij dat het een veilig imago heeft. Imago is immers álles bij Apple. En dat moet dus ten koste van alles in stand worden gehouden. Goede contacten met pers, onafhankelijk of niet, zijn daarom van essentieel belang. De voorpagina moet verschoond blijven van negatieve berichtgeving over Apple, daar komt het op neer. De ontdekte Apple-lek van Fontysstudent en vrije-tijdshacker Sem Voigtländer reikt kennelijk niet verder dan Bron.

Aan de andere kant: who cares? Een lek meer of minder, wat maakt dat nou weer uit? Wie slaapt er minder door? We blijven op het schermpje kijken, we blijven die verleidelijke toetsen raken, we blijven kopen bij AliExpress of Amazon: ook met een creditkaart.

Maar wat zou er gebeuren als Sem Voigtländer het eens op zijn hackheupen zou krijgen? Dat ik in plaats van mijn bestelde afgeprijsde spijkerbroek een roze tutu ontvang? Dat de positieve beoordeling die je kreeg van je docent ineens, floep, negatief blijkt te zijn of dat die docent helemaal niet blijkt te bestaan? Dat Sem een nieuwe digitale realiteit creëert die wordt overgenomen door de door hem gecreëerde entiteiten die in die nieuwe realiteit leven. En dat jij eigenlijk niet bestaat? En dat het misschien al zover is? Dat je deze column denkt te lezen. Dat je er niet meer toe doet.

Ik maak me zorgen. Ik ga Sem bellen.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.