“Ik sta voor de klas, dus ik ben de baas”

Anna Landman staat als 22-jarige voor klassen met pubers. Ze is zelfs mentor van een groep. Hoe bevalt dat en waar loopt zij tegenaan? In de serie ‘Eerste stappen’ interviewt Bron Fontys-alumni die net van school zijn.

Wat doe je op een werkdag?
“Ik geef les aan brugklassen, havo en theoretische leerweg, en ik heb een 4 vmbo-klas. Ik ben ook de mentor van een brugklas. Daar vroegen ze me voor, maar in eerste instantie dacht ik: ‘nee joh, dat ga ik niet doen. Ik begin pas net, dat doe ik wel als ik wat ouder ben.’

Uiteindelijk heb ik die rol toch aangenomen en ik had niet verwacht dat ik het zó leuk zou vinden. Ook al was ik in het begin gespannen, de ouders en leerlingen namen me meteen serieus. Ik ben echt mevrouw Landman. Ik sta voor de klas, dus ik zal de baas wel zijn.

Hoe ging de overgang werk/studie?
“Die overgang is nog steeds bezig. Ik ben nu - na mijn bachelor - mijn master Nederlands aan het doen, om eerstegraads docente te worden. Op donderdag en vrijdag ga ik naar school, mijn eigen opleiding bedoel ik dan. De andere dagen geef ik les.

Ik was eigenlijk niet op zoek naar een baan, maar de school benaderde me na mijn stage daar, Het is wel een moeilijke combi. Moeilijker dan verwacht. Ik kijk uit naar de finishlijn, wanneer ik alleen nog maar hoef les te geven. Dat zal over ongeveer twee jaar zijn.

Wat heb je in je opleiding gemist?
“Mentorschap. Dat leer je gaandeweg wel hoor, maar het was fijner geweest als ik er van tevoren wat meer over had geweten.

Ook had ik wat meer didactiek willen hebben, zodat ik bijvoorbeeld tekstbegrip makkelijker aan leerlingen kan uitleggen.”

Wat maakt dit werk voor jou zo interessant?
“Heel cliché, maar dat zijn de leerlingen. Zij maken of breken mijn dag. Je maakt de gekste dingen mee. Soms heb ik huilende kinderen in de klas, maar er zijn ook dagen dat ik een knuffel van ze krijg of zelfs word uitgenodigd voor een High Tea. En soms zeggen de leerlingen ook echt: 'ik ga niks doen voor jou vandaag vrouwke'. 

Één keer was ik geëmotioneerd. Toen gingen we met de mentorklas een nachtje naar Zeeland. Een leerlinge kon dat niet betalen en haar klasgenoten - niet eens haar vriendinnen - hebben toen koekjes gebakken om geld in te zamelen, zodat zij ook mee kon. Dat is fantastisch toch? Die kwam wel even binnen bij mij ja.”

Tevreden?
“Absoluut. Ik ben blij met mijn klassen, blij met mijn werk. Daarnaast denk ik dat leerlingen een jonge docente ook wel leuker vinden. Een goeie verfrissing. Ik kan oprecht niet wachten tot ik niet meer studeer.” [Jacky Eickes]