Ik houd liever mijn oortjes in

Als ik ’s ochtends opsta ben ik niet te genieten en ongelofelijk chagrijnig. De enige manier om mijn dag goed te beginnen is om in de eerste uurtjes na het opstaan zo min mogelijk contact te hebben met de buitenwereld. Hoe ik dit realiseer? Door oortjes in te doen en heel intens naar muziek te luisteren. Zo kan ik me rustig voorbereiden op een lange dag school.

Alleen, dit is heel erg; als ik dan op het perron een bekende tegenkom en we hebben een kort gesprek, dan hoop ik met heel mijn hart dat diegene niet ook in de trein naast me komt zitten. Ik wil namelijk niet kletsen, ik wil muziek luisteren. Maar dat durf ik natuurlijk niet te zeggen. Waarna we samen de trein instappen, samen een plekje in de coupé zoeken en samen praten over allerlei dingen. Terwijl ik ondertussen heel hard mijn muziekluisterbehoefte onderdruk.

Ik heb lang gedacht dat ik de enige was met deze obsessieve manier van muziek luisteren. Totdat er op weg naar school een vriend naast mij kwam fietsen. We deden allebei onze oortjes uit en wisselden een paar woorden.
Toen er een stilte viel, zuchtte ik en zei: "Sorry, maar zou je het erg vinden als ik nog even muziek luister?" 
"Nee joh, dan kan ik gelukkig ook zonder schuldgevoel mijn nummer afluisteren." 
Hij lachte en fietste verder.

Een tijdje daarna kwam ik een andere vriend tegen op het station. Wederom durfde ik niks te zeggen en hadden we de hele treinreis een 'gedwongen' gesprek. 
Pas aan het einde daarvan zei ik: "Niet lullig bedoeld tegenover jou, maar ik had veel liever mijn oortjes ingehouden."
"Ik eigenlijk ook."
We spraken af om voortaan alleen nog maar ‘hoi’ te zeggen.
Fijn, dat soort mensen.

Puck Vriends zit in het tweede jaar van de Fontys Hogeschool voor Journalistiek. Voor Bron blogt zij wekelijks over haar studentenleven.