Het tijdelijke abnormaal

Waar ik nu al niet meer tegen kan is de manier waarop die anderhalve meter samenleving wordt gepresenteerd als ‘het nieuwe normaal’. Als iets dat er gewoon bij hoort. Gezellig samen maar dan anders. Permanent, zo lijken sommigen al te denken.

Een minister van Financiën Wopke Hoekstra die zegt dat er voor discotheken wellicht geen toekomst meer is omdat daar mensen dicht op elkaar dansen. Alsof dit nooit meer zou kunnen en we daar dan maar mee moeten leren leven.

Nee, dat moeten we helemaal niet. Het is een waanzinnig toekomstbeeld en onmenselijk. Dan kun je net zo goed meteen afreizen naar het Kalifaat waar dat soort zaken ook niet mogen.

Lockdowns en social distancing zijn maatregelen die wellicht te billijken zijn om hele grote rampen af te wenden. Maar alleen heel tijdelijk. Als strategie is dit alles maar zeer beperkt houdbaar. Ze maken onmogelijk wat normale mensen graag doen. Samenzijn, elkaar ontmoeten. Een kus of knuffel geven. Dansen en feesten en naar concerten en sportwedstrijden gaan. Zonder angstvallig in cirkels om elkaar heen te moeten draaien.

De beperkingen die nu worden opgelegd ontmenselijken ons bestaan en zijn in de kern inhumaan. De samenleving wordt één groot strafkamp vol verboden en gedragsregels.

Zoals gezegd zeer tijdelijk kan. Levens willen redden is nobel, maar er zit ook een grens aan. Artsen moeten inderdaad elk leven proberen te redden dat aan hun zorg wordt toevertrouwd. Dat is hun roeping en verplichting. Maar er is meer in het leven. Op die basis een hele maatschappij inrichten is eenvoudigweg onmogelijk.

Doodgaan hoort bij het leven. En doodgaan aan Corona doen vooral mensen op hoge leeftijd en lage levensverwachting. Cru gezegd redden we niet zozeer levens maar stellen we de dood uit. Een beetje. Tegen immense sociale kosten.

Vooral studenten en jongeren in het algemeen betalen een hoge prijs. Zij lopen studievertraging op, hebben meer last van inkomensverlies en werkloosheid. De inbreuk op hun leven in het algemeen is vaak ook groter dan op dat van ouderen. Dat kun je ethisch vinden en met je eigen (groot)ouders in gedachten volledig te rechtvaardigen, maar het is tevens diep egoïstisch.

Algemeen beleid maken met individuen in het achterhoofd is altijd gedoemd om dramatisch te falen. Het gaat om de samenleving als geheel. En die gaat onherroepelijk naar de kloten als beleid er enkel en alleen op is gericht om dood en ziekte te vermijden. Het is een vorm van postmoderne decadentie die destructief is. De ironie van alles is dat de maatregelen zelf weer voor sterfgevallen elders zorgen die compleet worden genegeerd omdat alleen nog coronaslachtoffers ertoe lijken te doen.

We kunnen niet permanent ophouden met leven om de dood uit te stellen. Wie dat wel wil is al dood. En verstokte kluizenaars die geen problemen hebben met de maatregelen kunnen sowieso er altijd zelf voor kiezen om thuis te blijven. Maar laat de rest van de mensen leven.

Ewoud Jansen is docent Finance & Accounting bij de opleiding International Business. Met enige regelmaat worden van hem blogs en opiniestukken gepubliceerd door allerlei media, waaronder nu ook Bron.