Geloof niet alles wat je denkt

Januari en februari. Ik ken maar weinig collega’s en studenten die deze maanden als favoriet bestempelen. Zo ook ik. Want elk jaar word ik vooral in deze periode weer gestalkt. Door mijn eigen gedachten.

De laatste weken word ik er bijna krankjorum van. Waarom kan ik niet gewoon stoppen met denken? En waarom zijn het voornamelijk negatieve of onrustige gedachten die oppoppen? Mijn eigen antwoord: omdat ik me ben gaan identificeren met mijn gedachten, ze daadwerkelijk ben gaan geloven en, nog erger, … ik ben ze gaan voeden. Ik heb dus mijn eigen gedachtengevangenis gecreëerd.

Daarom ben ik die ‘gevangenis’ eens gaan observeren. Wat gebeurt er eigenlijk daar in die bovenkamer? Door dit stapje terug te doen, werd het al gelijk wat rustiger. Ik ervaarde hierdoor namelijk dat ik mijn gedachten niet bén, want er is blijkbaar iets anders (mijn werkelijke ik?) die deze gedachten kan observeren.

Toen ben ik gaan bekijken wélke gedachten ik heb en ben ik labeltjes gaan plakken. Mijn gedachten betroffen de verwerking van ervaringen (‘deze zijn vaak neutraal dus prima’), dingen die ik anders had kunnen doen (‘een leermoment, maar blijf hier niet in hangen’), dingen die ik nog moest doen (‘schrijf ze op of stop daarmee’) of zou kunnen doen (idem), dingen die nog gaan gebeuren (‘tijdverspilling’), nieuwe inzichten en ideeën (‘mooi toch?’) en de zelfspraak over deze gedachten (‘…’).

Wat ik begin te begrijpen is dat wanneer ik me niet identificeer met mijn gedachten zij me ook niets ‘aan kunnen doen’. Dus om me fijner te voelen houd ik mezelf nu voor: geloof niet alles wat je denkt!  Ja, behalve die laatste zes woorden dan.

Evelyne Meens neemt keuzes van zichzelf en anderen onder de loep en zet daarbij mensen graag aan het denken. Ze werkt bij Fontys als onderzoeker en expert Studie(keuze)succes en is auteur van het boek Een leven lang kiezen. Haar Bron-columns vind je hier.