Gek op een gebouw

Één van de dingen die ik het meest bijzonder vind aan ons brein, is ons onderbewustzijn. Dat je een bepaald gevoel krijgt bij een locatie of een gebouw. Soms zonder dat je het zelf doorhebt of het zelf stuurt. Zo heb ik na mijn studie ergens gewerkt waar ik het niet naar mijn zin had. Mijn maag draait zich letterlijk altijd om als ik daar voorbij fiets. Ooit braak ik daar echt een keer per ongeluk voor de deur.

Een paar maanden geleden ben ik ook weer in het Fontys-gebouw van Journalistiek geweest. Een gevoel van nostalgie overspoelde me. Terwijl het echt niet zo heel lang geleden is dat ik daar studeerde. Het gebouw sprak me al aan op de allereerste open dag. En tijdens mijn meeloopdag had ik een gevoel van thuiskomen.

Is het het mooiste gebouw van Fontys? Nee. Is het het gezelligste gebouw van Fontys? Nee. Is het het meest praktische gebouw van Fontys? Nee. En toch was ik gek op de Professor Gimbrèrelaan 16. Ik zou je nu nog precies kunnen zeggen welke docenten waar zaten, welke lessen ik had in welke lokalen en welke posters waar hingen.

Ik hou ervan dat er in ieder vrij hoekje van het gebouw wel kranten of tijdschriften lagen. Dat er altijd mensen met camera’s en microfoons door het gebouw stuifden. En ik houd nog steeds van de muur in de trappengang (en al mijn mede journalistiekstudenten zullen dit beamen) waar plakkaten met reclame hingen. Zoals het bordje met: ‘gezond tandvlees bloedt niet’ en dan onderstreept met een lijn van tandpasta.

Mijn tijd op de opleiding was te gek en daarom is ook het gebouw voor mij te gek. Nog steeds. Voor mij mag het gebouw ook echt op de Werelderfgoedlijst. Mocht de FHJ ooit gesloopt worden, dan heb ik in ieder geval een bedevaartsoord.