Gaan sponsoren afhaken bij te veel valpartijen in de Tour?
Massale valpartijen ontsieren het begin van de Tour de France. Krijgt de wielersport hierdoor een negatief imago, waarvan ook geldschieters als Jumbo en Alpecin gevolgen ondervinden? Robert Kok en Hugo Gruijters van Fontys SPECO nuanceren.
Hoogleraar sportmarketing Wim Lagae van de KU Leuven zei gisteren in een artikel in het Financieel Dagblad dat de vele ongelukken van invloed kunnen zijn op de sponsoring. ‘Welke multinational wil er nu geassocieerd worden met bebloede en ingepakte renners?’
Nog geen thema
Maar volgens docent Sportmarketing Robert Kok van de Tilburgse opleiding wordt ‘veiligheid’ niet ineens een belangrijker thema voor sponsors. 
“Nog niet. Er is nog geen buitenproportionele schade vergeleken met andere jaren.”
Ook Hugo Gruijters, docent Sportbusiness, relativeert: “Wielrennen is nu eenmaal een sport die gepaard gaat met ongelukken. Een paar heroïsche Alpenetappes en de scherpe kantjes zijn er weer vanaf.”
Horrorcrash
Hoewel sponsors zich nog niet roeren, staat het aspect veiligheid recent weer duidelijker op de kaart in de wielerwereld. Volgens Kok en Gruijters een gevolg van de horrorcrash van Fabio Jacobsen in augustus 2020. De Nederlander knalde tijdens een eindsprint in de Ronde van Polen via de afrastering tegen een finishboog en raakte levensgevaarlijk gewond aan schedel en gezicht.
“Naar aanleiding daarvan kwamen er regels voor hekwerken die het parcours afzetten. Ook wordt er in Polen niet meer gefinisht op aflopende wegen, waardoor de snelheid exponentieel toeneemt.”
Gebrek aan overleg
Tegelijk zie je in de nasleep van dit ongeval het gebrek aan eensgezindheid terug dat de wielerwereld kenmerkt. “De relatie tussen de top-wielerploegen, de internationale wielerbond UCI en wedstrijdorganisator ASO (die ook de Tour de France in het pakket heeft, red.) is slecht.”
Partijen worden het onderling zelden eens. “De UCI is een bureaucratisch monster zonder slagkracht; de ASO is eigenwijs en volgt bij de parcourskeuze graag de eigen weg. Ten slotte zitten ook de ploegen niet op één lijn.” Een en ander maakt het voor de sponsoren niet makkelijker om eisen te stellen aan de veiligheid.
Robert Kok denkt dat de publieke opinie ASO en UCI uiteindelijk kan dwingen tot veiligheidsafspraken. “Als het grote publiek gaat steigeren, moeten de betrokken partijen kleur bekennen. Maar vooralsnog is er geen sprake van grote druk vanuit het publiek. We vinden het erg maar zijn nog niet massaal verontwaardigd.”
Oplossing
Oplossingsrichtingen genoeg, volgens de Speco-docenten. “Bijvoorbeeld een formele gedragscode voor het peloton, die eenduidig aangeeft dat renners elkaar in de sprint niet meer mogen duwen. Vervolgens moet de UCI er dan voor zorgen dat er duidelijke sancties komen voor overtreders, want daarin zit momenteel veel willekeur.”
NPO-commentatoren (en oud-wereldkampioen Philippe Gilbert) pleitten ervoor om de eindfase van een etappe te plannen op een afgesloten stratencircuit, waar alle toeschouwers plaatsnemen achter hekken en renners niet voor verrassingen komen te staan.
“Dit gebeurt al geregeld. Een andere optie kan dan zijn, dat je de tijdverschillen neutraliseert zodra de renners op dit 
finishgedeelte komen. De ploegen van de klassementrijders kunnen dan de luwte opzoeken, wat zorgt voor beduidend meer rust in het peloton. Maar ja, als de betrokken partijen elkaar sowieso niet weten te vinden, wordt het maken van concrete afspraken lastig.”
Bloed, zweet en tranen
Kok en Gruijters denken dat het met eventuele imagoschade voor de sport en de sponsors wel meevalt. Kok: “Lijden is een onderdeel van de wielersport. Wielrennen is een sport van helden en verhalen, die willen we zien.”
“Bovendien: verontwaardiging in het wielrennen verdampt snel”, zegt Gruijters. “Toen Fabio Casartelli in 1995 als gevolg van een zware val overleed, vormde het peloton de dag daarop uit protest een indrukwekkende stapvoets rijdende rouwstoet. Maar de Tour stopt niet. De karavaan gaat altijd verder.” [Frank van den Nieuwenhuijzen]