Eindhoven,
10
juli
2020
|
09:04
Europe/Amsterdam

Fletse technologie

Ik vroeg me af of de ambtenaren van de gemeente Bergen op Zoom Microsoft Teams gebruiken om te videobellen. Ik droomde over Volkswagenverkopers die hopen dat potentiële kopers beïnvloed worden door berichtgeving over een Tweede Golf. 

Tijd voor vakantie.  

In de vakantie ga ik nadenken. Bijvoorbeeld over de vraag waarom ik mensen wantrouw die enthousiast doen over een toekomst met meer thuiswerken en meer online onderwijs. Wie zijn die mensen? Zijn het misschien mensen die vóór corona de hele dag op kantoor eenzaam achter hun scherm zaten? Docenten die eenzijdige hoorcolleges gaven? Mensen die altijd al een flets werkleven hadden? Die, behalve de afgenomen reistijd, amper verschil opmerken? Tweedimensionale mensen? 

Ik ben minder enthousiast. Technologie vind ik meestal een flets alternatief. Een pijl op een schermpje is een magere variant op ‘de weg weten’. Opgevouwen in een vliegtuigstoel zitten terwijl iemand vraagt: ‘chicken or pasta?’ is een fletse invulling van kúnnen vliegen. Wanneer je tijdens een videogesprek elkaar diep in de ogen wilt kijken en allebei naar de camera kijkt, waardoor je elkaar juist niet in de ogen kijkt, dan is dat een uiterst fletse technologische uitwerking van menselijk contact.  

Ik mik op een andere toekomst. Eentje met meer on-campus onderwijs en écht menselijk contact. Intensiever én vaker. Een toekomst waarin we alleen dingen in onze gebouwen doen die we online niet voor elkaar krijgen. Eentje vol met kleur. Inspireren, raken, lachen, voelen, uitdagen. Daarvoor rij ik na mijn vakantie graag zo vaak mogelijk naar het werk. 

U toch ook?

Rens van der Vorst is technofilosoof, hoofd IT Innovatie bij Fontys en auteur van 'Waarom je altijd wilt winnen van je navigatieysteem'.

Reacties 1 - 4 (4)
Bedankt voor uw bericht.
Lucienne
13
July
2020
Wat ik lees is dat je mensen wantrouwt die anders denken, werken en voelen dan jij. Dat vind ik dan weer tweedimensionaal.
Elle v.d. Goorbergh
10
July
2020
Helemaal mee eens. Ik ben bijkans gek aan het worden van de huidige omstandigheden waaronder wij moeten werken. En ook ik snap die mensen niet die hier enthousiast over zijn: over een toekomst met meer thuis werken en meer online (onderwijs). Ik ben juist in het onderwijs gaan werken voor het directe contact met anderen. Dus wat er nu aan de hand is ervaar ik vooral als uitermate onwerkelijk. Dermate onwerkelijk, dat er bij mij echt sprake is van cognitieve dissonantie. Eigenlijk continu, en ik word er zelfs letterlijk onwel van. Ik weiger dan ook aan te nemen dat dit de 'nieuwe werkelijkheid is. Het 'nieuwe normaal'. Ik snap ook niet welke zonderling deze terminologie überhaupt heeft bedacht. Daar is het, naar mijn mening en by far, echt te abnormaal voor. Ik rijd, sinds kort, weer 2 dagen per week naar de campus, maar daar maak ik met alle liefde en plezier weer een week van, file of niet. En dat gun ik al mijn Fontys-collega's die ook liever live gaan dan voor het scherm. Natuurlijk moeten we digitale onderwijsmogelijkheden optimaliseren, maar het campusleven hoort wel gewoon bij studeren en in mijn geval bij mijn dagelijks werk.
Natasja Martens
10
July
2020
Uit het hart gegrepen Rens!
Edwin Schravesande
10
July
2020
Hmm. Ik weet niet precies wiens 'enthousiasme' je nu aanvalt, maar hier even het mijne.

Ja ik mis de school ook: lekker even huggen, ouwehoeren bij het koffiezetapparaat, betere non-verbale communicatie, minder vervreemding. Maar dat de huidige generatie sowieso nogal vastgeplakt zit aan die beeldschermen: feit. Corona + beperkingen: feit. Digitaal is here to stay.

Ik merk dat de beperkingen van digitaal direct kleiner worden als je er echt even over nadenkt hoe je die nieuwe middelen gebruikt om contact op te bouwen. Concentratie, emotie, verbinding, ik heb het allemaal meegemaakt de afgelopen maanden. We groeien met z'n allen. Ik ben niet enthousiast over de technologie, ik ben enthousiast omdat ik merk dat de techniek er meestal niet toe doet.

En laatste stap, iets meer op scherp: we kunnen ook met z'n allen eens kijken of we de lat wel hoog genoeg leggen met digitaal onderwijs, in plaats van dat we de beperkingen gebruiken als een excuus voor iedereen die vooral gewoon wil doen wat we altijd al deden.

Maar goed, dat het tijd voor vakantie is, dat ben ik met je eens.
Hans Smaal
10
July
2020
Een column op een scherm is ook een fletse afspiegeling van een corner speaker op een kistje die je kan bekogelen met instemmend gejoel of borrelnoten. Toch bespeur ik hartgrondige emotie in de reacties hier ... Eens met Edwin dan ook. Liggen we straks passief in bed met een stekker in onze nek? Of zoeken we andere manieren om te bewegen in de nieuwe digitale realiteit? In de vakantie kijk ik weer eens The Matrix. Ojee, in het outlookadresboek staat zowaar een Mr. Anderson...