Eric en Bart willen een kindje, draagmoeder is onvindbaar

De 32-jarige Eric, docent bij Fontys Techniek & Logistiek, zoekt al jaren naar een speld in een hooiberg. Hij en zijn vriend Bart hebben een kinderwens, maar zullen eerst een draagmoeder moeten vinden voor hun wens vervuld kan worden. Een bijna onmogelijke opgave.

Eric en Bart vormen nu tien jaar een koppel. Al vanaf het eerste moment dat ze elkaar leerden kennen, wisten ze zeker: ze willen samen ouders worden. “Twee jaar geleden is er binnen onze vriendengroep een babyboom ontstaan. Sindsdien krijgen we steeds vaker de vraag of wij ook een kindje willen. Het antwoord is ja, maar helaas komt dat niet zomaar aanvliegen", vertelt Eric.

Als mannenstel heb je in Nederland slechts een aantal opties als je een kindje wil. Adoptie is de eerste waaraan gedacht wordt, pleegzorg de tweede en co-ouderschap met een ander stel of persoon de derde. “Maar wij willen graag een kindje dat uit liefde wordt geboren”, vertelt Eric. “Adoptie is prachtig, maar we willen graag een kindje dat genetisch verwant is. Idem dito voor pleegzorg.”

Kostenplaatje
Het stel, dat ook over hun kinderwens blogt, kiest daarom het liefst voor draagmoederschap. Voor hen de beste optie, maar ook meteen de moeilijkste. “Zie maar eens een draagmoeder te vinden. Je kunt daarvoor naar Amerika of Canada gaan, maar daar betaal je veel geld voor het hele traject. In Canada lopen de kosten al snel op tot 120.000 euro, in Amerika kun je zelfs 200.000 euro kwijt zijn. Aan juridische ondersteuning, de zorg, een advocaat, enzovoorts.”

In Nederland is het traject ook niet gratis, maar het scheelt wel in de kosten. Al maakt dat geld Eric en Bart niet eens zoveel uit. “We hopen vooral iemand in Nederland te kunnen vinden zodat ons kind, als het dat wil, contact op zou kunnen nemen met zijn biologische moeder. Misschien kunnen we zelfs een mooie vriendschap opbouwen en zal ze aanwezig zijn bij verjaardagen, feestjes en afzwemmen. Zoiets als een betrokken tante in de familie.”

Bericht verspreiden
Maar zover durven ze nog niet vooruit te kijken. Eric en Bart zijn al twee jaar intensief op zoek en hebben ondanks allerlei verhalen in verschillende kranten nog steeds niemand gevonden. Echt makkelijk wordt het hen overigens ook niet gemaakt. In Nederland is het verboden om een oproep te doen als wensouder. Draagmoeders mogen zich niet aanbieden en er mag door anderen geen verbinding worden gemaakt tussen wensouders en draagmoeders.

Dus wat blijft er over? Eric: “Het is allemaal heel vaag. Eigenlijk kunnen wij niks anders doen dan ons verhaal vertellen en hopen dat we ooit iemand tegenkomen die ons kindje wil dragen. Verschillende Fontys-collega’s hebben aangegeven het dolgraag te willen doen als ze wat jonger waren geweest. Vrienden gunnen het ons ook, maar durven het niet omdat ze zelf een helse bevalling hebben gehad. En dat snappen we. Je moet zoiets ook maar willen.”

Geboorteverlof
Mocht het ooit lukken - en als dat niet zo is, dan willen ze alsnog naar de andere kant van de oceaan - dan komen ze op het volgende punt: geboorteverlof. Want daar zitten voor een mannenstel ook verschillende haken en ogen aan. Bij Fontys krijgen vaders momenteel zes weken verlof, maar dan moet je wel aan kunnen tonen dat je officieel vader bent. Voor Eric en Bart is dat nog niet zo vanzelfsprekend.

“Als een draagmoeder getrouwd is, dan zijn zij en haar partner in eerste instantie de officiële ouders. Het is dan nog een heel gedoe om ons als beide vaders te laten erkennen. Het kan even duren voor je alle juiste documentatie hebt. In ons geval, via draagmoederschap, soms zelfs wel een jaar. Je recht op verlof is tegen die tijd allang vervallen. En juist bij de geboorte wil je alle tijd hebben voor je kind.”

Klopt niet
Eric heeft voor de zomervakantie navraag gedaan hoe dit bij Fontys zit. Het antwoord: we volgen de bestaande regels. Zes weken verlof voor kersverse vaders, geen uitzonderingen. “Oftewel: we doen er niks mee”, vervolgt de docent. “Dit is het beleid, punt. Daar kwam het op neer. Ik vind dat raar. We hebben een regenboogvlag, zeggen dat we divers zijn, maar kunnen hier niet naar kijken? Dat klopt niet.”

Hij laat het er niet bij zitten. Zeker niet nu hij weet dat een van zijn collega’s in hetzelfde schuitje zit. Die kwam naar hem toe na het luisteren van Erics podcast, waarin de docent het probleem aankaart. “Daarna ben ik met iemand van personeelszaken gaan praten. Die heeft aangegeven dat er in januari opnieuw naar de kwestie gekeken wordt. Hopelijk gaat er iets veranderen.” [Karen Luiken]