Eindhoven,
14
november
2019
|
15:56
Europe/Amsterdam

Als een boek schrijven meer wordt dan een minor

“Door woorden te geven aan je gevoelens en gedachten, worden ze voor jezelf ook duidelijk.” Zo vat studente Julie Stroobants haar ervaringen met het schrijven van haar boek ‘En dat we verdwenen’ samen. Dat boek was de eindopdracht voor de minor Creatief Schrijven, maar kreeg gaandeweg veel meer betekenis.

Julie volgde de minor als aanvulling op de bacheloropleiding Geestelijk begeleider, waarvoor ze momenteel afstudeert. “Een heel brede opleiding waarin onder andere religie, spiritualiteit, filosofie en ethiek aan bod komen. Net als symboliek en metaforen.”

En dat laatste kon ze goed in haar boek wijkt. “Lekker van de concreetheid afdwalen, zeg maar”, vertelt ze met een knipoog. Die symboliek is echter subtiel verwerkt in alledaagse gebeurtenissen, personages en figuranten, waardoor het boek nooit zwaar of wollig wordt.

Rouwverwerking
Terwijl het thema dat centraal staat wel degelijk een van de zwaarste levensaspecten betreft: “Het gaat over verlies en rouwverwerking, gebaseerd op mijn eigen ervaring daarmee”, legt Julie uit.

“Ik wist meteen dat het boek daarover moest gaan. Zo is het een groot thema in een klein verhaal geworden. Ik wilde het alleen niet te dichtbij mijn eigen ervaringen houden.”

Wél wilde ze overbrengen hoe zo’n verlies ongemerkt en allesomvattend doorwerkt in iemands leven: “Je verliest eigenlijk ook jezelf ermee. Maar dat heb je niet meteen in de gaten.” In het boek komt dat naar voren via de strubbelingen van hoofdpersoon Cato, die duidelijk niet goed in haar vel zit, al wordt niet meteen duidelijk hoe dat komt.

Ze ergert zich aan alle goed bedoelde aandacht en adviezen van vrienden en collega’s, legt de schuld daarvoor bij hun onbegrip en is bovenal gefrustreerd over het feit dat ze gefrustreerd is.

Afkeer Senseokoffie
Gedurende het 82 pagina’s tellende verhaal volg je de ervaringen en gedachten van Cato tijdens een aantal precaire momenten in een post-verliesfase in haar leven. Pas aan het einde wordt duidelijk om wat voor verlies het precies gaat, maar dat is eigenlijk een (weliswaar belangrijk) detail.

Veelzeggend is vooral de manier waarop Julie impliciet omschrijft hoe Cato zich voelt en waar ze doorheen gaat, zonder dat expliciet te verwoorden. In plaats daarvan spreekt het bijvoorbeeld uit Cato’s afkeer van Senseokoffie of haar irritatie naar de makelaar die onbewust heel precaire vragen stelt.

“Ze heeft zelf niet in de gaten dat ze worstelt met haar gevoelens en denkt daarom dat anderen haar helemaal verkeerd inschatten”, legt Julie uit. “Van dat onredelijke gedrag heb ik zelf ook veel last gehad. Jouw leven staat stil, terwijl de wereld natuurlijk gewoon doordraait.”

 

Julie Stroobants
"Eigenlijk weet ze gewoon niet wat ze met zichzelf en haar emoties aan moet"
Julie Stroobants

“Soms wilde ik die wereld door elkaar schudden, maar daar heb je geen controle over. Die boosheid wil je niet uiten, je wilt echt wel vriendelijk blijven, je kunt het echter niet blijven ontkennen. Dat werd op een gegeven moment zó zwaar. En uiteindelijk klapt het toch wel in je gezicht.”

Kat Henry
In het boek (spoiler alert!) komt dat tot uiting in een scene waarin Cato haar kat Henry kwijtraakt. De kat die als een rode draad door het verhaal heenloopt en afwisselend genegeerd en afgeserveerd wordt als Cato het weer te kwaad krijgt. Waarmee hij eigenlijk symbool staat voor haar verliesverwerking.

“Cato twijfelt of ze hem weg moet doen, ze weet niet wat ze met hem aan moet. Eigenlijk weet ze gewoon niet wat ze met zichzelf en haar emoties aan moet”, aldus Julie. “Totdat Henry dus zelf ertussenuit piept. En dan is ze totaal in paniek, omdat ze beseft dat hij haar herinnerde aan wat ze is kwijtgeraakt.”

Eigen rouwverwerking
Het schrijfproces vond Julie ontzettend leuk en leerzaam in meerdere opzichten. “Het was heel prettig om zo technisch met een tekst bezig te zijn. De docenten en medestudenten hebben me daar ook echt heel goed mee geholpen.”

“Het schrijven zelf heeft me niet alleen geholpen met mijn eigen rouwverwerking, en ook met het nemen van beslissingen, iets waar ik moeite mee heb. Je hebt een maximum aantal woorden, dus je moet knopen doorhakken. Dat was ook de titel van de blog die we tijdens het schrijven bij moesten houden. Daarin schreef ik vooral over al mijn twijfels. Achteraf gezien ben ik toch best besluitvaardig geweest. Ik heb veel over mezelf geleerd.”

Wil je ‘En dat we verdwenen’ graag zelf lezen? Stuur dan een mailtje naar stroobantsjulie@hotmail.com.

Reacties 1 - 1 (1)
Bedankt voor uw bericht.
Jan Willem
10
June
2020
Hoi Julie,
Ik heb voor mijn studie DRL docent religie levensbeschouwing nog een 15 ec minor nodig. Waar volgde je de minor creatief schrijven?

Groet,
Jan Willem