Doorzetten

Toen ik een verdrietige baan had op een stil gemeentekantoor werd ik zittend achter een sneue balie op een deprimerende maandagochtend aangesproken door mijn vrolijke vroegere lerares Frans. Ze kwam een paspoort aanvragen maar ze opende met: “hallo Ruud, Luud, dinges, jij kon vroeger toch zo goed leren?” Ze vroeg niet door, misschien omdat de tranen over mijn wangen biggelden. Dat laatste is niet waar maar zo herinner ik ’t mij. Soms werkt een anekdote pas als er tranen aan te pas komen, nietwaar?

Hoe ik op dat gemeentekantoor terecht kwam, is me een raadsel. Ik weet alleen nog dat ik een sollicitatiebrief schreef en ineens werkte ik daar. Het kostte me een decennium om te ontdekken dat ik ergens anders thuis hoorde en dat werd dus het podium, het theater, muziek, filmpjes, schrijven. Achteraf kan ik over mezelf zeggen: ik heb doorgezet. Achteraf kan ik ook tegen mezelf zeggen: dat duurde wel erg lang, vriend.

Waar wil ik naar toe? Een wetenschappelijk onderzoek toonde recent aan dat doorzettingsvermogen op gedragsniveau overgenomen wordt van ouders. Ik ging ’s checken op Wikipedia maar veel wijzer werd ik niet. De nakomelingen van Stalin, Amin, Caesar, Hitler? Opgelost in obscure vergetelheid. Hitler had trouwens geen kinderen maar of dat in zijn voordeel spreekt is ambivalent, om het maar eens wetenschappelijk te duiden.

Ik wil naar het volgende toe. Doorzetten is persoonlijk, ouders zijn niet nodig (sorry pap en mam), je doet ’t helemaal zelf. Zo, en nu moet ik mijn dochter naar ’t hockey brengen.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.