Déjà vu

Hoe spel je ‘déjà vu’?

Terwijl ik googelde, bekroop me het gevoel dat het niet de eerste keer was dat ik de spelling van ‘déjà vu’ opzocht. Het zou goed kunnen, want spellingsregels vind ik belangrijk. Omdat ik er graag bij wil horen.

Of misschien ben ik bang dat mensen me dom vinden. Of misschien ben ik Noord-Europees, homogeen, wit, mannelijk én elitair. Dat waren immers de redenen dat Hull University de spellingsregels afschafte. Om studenten van etnische minderheden niet langer te benadelen.

Spellingsregels zijn koloniaal. Het is maar dat u het weet!

Hull kreeg veel kritiek. Wat als studenten straks solliciteren met brieven vol dt-fouten? Precies, zo zei Hull, spellingsregels zijn top-down bedacht door witte mannen om toegang tot de elite te bemoeilijken. Juist daarom moeten spellingsregels kapot!

Goed nieuws voor mijn kinderen. Die sturen de godganse dag tekstberichten en vinden spelling volstrekt onbelangrijk. Maar regels hebben ze wel degelijk! Bottom-up, maar vaak net zo streng. Dat weet elke ouder die wel eens met zijn kinderen appt.

Nooit een punt gebruiken na een zin. Nooit antwoorden met ‘OK’, dat is lomp op zijn best en staat voor ‘OpKankeren’ op zijn slechts. Wist u dat? Ik had die memo even gemist. Emoji’s zijn helemaal ingewikkeld. Er zijn er al twee keer zoveel als hiërogliefen. Er komt er zelfs één van een zwangere man. Met buik én snor.

Ik weet dat, want opnieuw probeer ik me aan de regels te houden. Weer omdat ik erbij wil horen.

Déjà vu.
Inderdaad.