De 'lol' van quarantaine

In quarantaine. Nooit gedacht dat iemand met mijn gezondheid en mijn leeftijd in quarantaine zou moeten. Voor veel studenten en starters een droom: vanuit thuis mogen werken. Je dag beginnen op het tijdstip waarop jij besluit op te staan, niet per se jouw haar hoeven borstelen en je tanden hoeven poetsen, de hele dag in trainingsbroek blijven zitten, en ondertussen ook even snel je wasje doen, zodat je in de avond helemaal vrij bent.

Maar na dag twee was de lol er al wel af voor mij. Mijn collega’s zijn nu mijn vriend en mijn kat. Ik kan dus óók niet meer over mijn dagelijkse beslommeringen praten met mijn vriend, want hij ís mijn dagelijkse beslommering. En uit mijn kat komt ook niet per se heel veel. Daarbij is hij degene die mijn werkzaamheden boycot, door over mijn toetsenbord te lopen steedsu390u3ru3. Zoiets dus.

Je leuk aankleden heeft geen zin, en die trainingsbroek gaat erg vervelen kan ik je zeggen. Zelfs de vuile was raakt op. En daar ben ik niet eens blij om. Ik had nooit verwacht dát te kunnen zeggen, want de was doen is voor mij de eeuwige hel.

Natuurlijk is er wel contact met je collega’s, maar dat is toch anders wanneer het niet fysiek is. Het eerste wat ik doe wanneer ik mijn collega’s weer zie, is hun gezicht aanraken. Voelen of ze echt zijn en geen hallucinatie.

Daarnaast ga ik weer broeken en rokken dragen. Mijn was laten liggen tot het weekend. En tegen andere mensen praten dan tegen mijn vriend en mijn kat. In quarantaine besef je eigenlijk pas hoe prettig jouw leventje was vóór Covid-19. Om – wanneer we straks weer allemaal buitenshuis aan het werk zijn – juist weer te dromen over thuiswerken.